Półpaścem nie można się zarazić od osoby chorej na półpaśca, możliwe natomiast jest zarażenie się od chorego ospą wietrzną [8] [9]. Do zarażenia dochodzi drogą kropelkową, a także poprzez kontakt bezpośredni lub pośredni, np. w wyniku dotknięcia zanieczyszczonych przez chorego przedmiotów [10].

Odpowiedź. świerzb u świnki morskiej trzeba potwierdzic badaniem mikroskopowym ze skóry,należy to zrobić aby wykluczyć inne schorzenia np grzybicę, która również można sie od niej zarazić, w obydwu zakażeniach jest mozliwe przeniesienie choroby na człowieka ale zachowując zasady higieny mozna tego uniknąć ,pilnować należy

2.45K wyświetleń 31 sierpnia 2022 Zwierzęta czy można zarazić się kot koty świerzb zarażenie 1 funfelstein (gość) 28 listopada 2021 0 Komentarzy

Większość chorób, z którymi borykają się koty, dotyczą głównie ich organizmów. Tymczasem można wyróżnić kilka dolegliwości atakujących ludzkie ciało. Najczęstszym powodem występowania wśród ludzi chorób odzwierzęcych jest nieprzestrzeganie zasad prawidłowej higieny. CZYM CZŁOWIEK MOŻE SIĘ ZARAZIĆ OD KOTA? W środowisku naukowym występuje znane określenie chorób odzwierzęcych pojawiających się u ludzi, mianowicie zoonoza. Oznacza to, że wirusy, bakterie, grzyby bądź pasożyty bytujące w organizmie czworonoga przechodzą na człowieka. Zakażenie najczęściej następuje w wyniku bezpośredniego kontaktu z chorym kotem bądź nosicielem, któregoś z patogenu. Dodatkowo okazuje się, że niebezpieczne bywają także wydzieliny i wydaliny zwierzęcia. Tymczasem większość chorób odzwierzęcych pojawia się bardzo sporadycznie, dlatego zachowując prawidłowe zasady higieny, można powstrzymać rozprzestrzenianie się schorzeń wynikających z kontaktu człowieka z kotem. Co więcej, istotną rolę odgrywa także prawidłowa profilaktyka zdrowotna pupila. Przy okazji należy mieć świadomość, że człowiek jest w stanie zarazić kota swoimi chorobami. WŚCIEKLIZNA U KOTA Wścieklizna jest niezwykle groźną chorobą. Niestety jest to nieuleczalna dolegliwość, która może przejść z organizmu zwierzęcia na człowieka. Źródłem wścieklizny są wirusy rodzaju Lyssavirus. Czworonóg pogryziony przez zwierzę chorujące, czyli lisa bądź psa, może przekazać patogen innym organizmom. Dlatego najbardziej zagrożone na zakażenia są osobniki wychodzące na zewnątrz lub te żyjące na wolności (czyli te w dużej mierze bezpańskie). Należy wiedzieć, że patogen ten wydalany jest przez wydzieliny takie jak ślina. W związku z tym do największej liczby zakażeń dochodzi właśnie poprzez ugryzienie, przez które dochodzi do bezpośredniego kontaktu z wirusem. Tym samym oznacza to, że człowiek ugryziony przez zwierzę na przykład kota, powinien udać się natychmiast do lekarza w celu wyleczenia wścieklizny. Należy wiedzieć, że ta choroba zakaźna składa się z etapu o nazwie – inkubacja. W tym okresie istnieje duża możliwość na utworzenie odpowiedniej odporności organizmu poprzez zastosowanie szczepionek oraz antyoksydantów. Jest to niezwykle ważne w celu zablokowania wirusa w trakcie jego wędrówki do układu nerwowego. Nagła śmierć powstała w rezultacie działania wirusa wścieklizny ściśle związana jest z pojawieniem się ostrego zapalenia mózgu. Na terenie Polski istnieje obowiązek szczepienia psów przeciwko tej chorobie zakaźnej. Natomiast w kwestii kotów jest to jedynie wolna wola opiekuna. Jednak fachowcy zalecają szczepić koty, aby te nie stały się potencjalnym źródłem zagrożenia dla innych organizmów. TOKSOPLAZMOZA Toksoplazmoza to najbardziej znana i najmocniej rozpowszechniona choroba odzwierzęca pochodząca od kotów. Wywołuje ją pierwotniak o nazwie Toxoplasma gondii. Największym zagrożeniem w występowaniu tego patogenu w organizmie kota jest fakt ten, że nie wywołuje on w większości widocznych objawów. Jedynym możliwym symptomem zarażenia się przez zwierzę toksoplazmozą jest biegunka. Okazuje się, że mruczki domowe zazwyczaj się nosicielami tych chorobotwórczych pierwotniaków przez krótki czas. W przypadku zakażenia się Toxoplasma gondii przez człowieka choroba ta również przebiega bez większych objawów klinicznych. W wielu przypadkach przypomina ona zwykłą grypę. Ta odzwierzęca choroba stanowi największe zagrożenie dla ciężarnych kobiet. Jest to związane z działaniem pierwotniaka na rozwój płodu, a raczej jego uszkodzenia. Może także doprowadzić do powstania groźnych wad oraz wywołać poronienie. Aczkolwiek toksoplazmoza jest niebezpieczna głównie dla kobiet przechodzących przez tę chorobę po raz pierwszy. Oznacza to, że organizm nie zdążył wytworzyć przeciwciał, a tym samym nie posiada on odporności na tego typu pierwotniaki. Jak kobieta w ciąży może ochronić się przed toksoplazmozą? Najważniejszą informacją w tym wypadku jest to, że nie należy usuwać kota z domu. Choć wiele osób właśnie w taki sposób doradza przyszłym matkom, a nie jest to najrozsądniejsze zachowanie. W takich okolicznościach ciężarna kobieta powinna zachować szczególną ostrożność, a co najważniejsze – przestrzegać podstawowych zasad higieny. Oznacza to, że zmiana zanieczyszczonego żwirku wraz z dokładnym oczyszczaniem kuwety powinna zabezpieczyć przyszłą mamę na ewentualne zakażenie się pierwotniakiem Toxoplasma gondii. Najlepiej, aby kobieta zleciła tę czynność innemu domownikowi. Ma to związek z oocystami, które to właśnie mają działanie chorobotwórcze. Pojawiają się one przede wszystkim w odchodach kota, natomiast ich obecność w organizmie zwierzęcia wynika z połknięcia mięsa czy wody, w której występowały te formy przetrwalnikowe. Należy wiedzieć, że oocysty są obecne w kale u 0,8 do 1% osobników należących do tego gatunku zwierząt. Co więcej, okazuje się, że te, które zostały wydalone jak najszybciej poza organizm kota mają najmniejszy stopień zarażenia. Okazuje się, że czworonóg ten pozbywa się ze swojego ciała form przetrwalnikowych pierwotniaka Toxoplasma gondii maksymalnie do 20 dni od zakażenia się. Dodatkowo sytuacja ta pojawia się tylko raz w życiu kota. Tymczasem największa liczba osób choruje na toksoplazmozę w wyniku zjedzenia surowych, nieumytych bądź niedomytych warzyw i owoców, jak również surowego – tatara, czy niedogotowanego mięsa. Do zakażenia dochodzi także w momencie wypicia wody zawierającej oocysty lub poprzez nie umycie rąk po kontakcie z surowym mięsem. CHOROBA O NAZWIE „KOCI PAZUR” Choroba kociego pazura nosi nazwę bartonelloza. Wynika ona ze źródła tego schorzenia, czyli bakterii Bartonella henselae. Patogeny te przenoszone są przede wszystkim przez pasożyty zewnętrzne kotów, czyli pchły. Okazuje się, że czworonogi domowe stają się w takiej sytuacji bezobjawowymi nosicielami choroby. Z kolei u człowieka choroba kociego pazura jest następstwem zadrapania, podrapania czy też ugryzienia przez zwierzę zakażone. Część osób nie wykazuje, żadnych klinicznych objawów ewentualnie ich symptomy mocno przypominają pospolitą grypę. Jednak u dzieci oraz młodzieży o obniżonej odporności mogą przejawiać się objawy takie jak: • zmiany pojawiające się na powierzchni skóry, zwłaszcza w okolicy powstałej rany. Zazwyczaj obszar ten zarumienia się, powstają grudki oraz pęcherze, które w wyniku pęknięcia zostają osłonięte przez strup. Dodatkowo węzły chłonne powiększają swoją objętość, tym samym stają się twarde i pod wpływem ucisku, bolesne. • jeżeli węzły chłonne wypełniają się ropą, istnieje duża szansa, że zacznie ona wypływać na zewnątrz i pojawia się możliwość utworzenia się przetoki. • zapalenie w obrębie spojówek. Jeżeli osoba zakażona ma obniżoną odporność w bardzo znacznym stopniu, w takiej sytuacji pojawia się konieczność zastosowania terapii antybiotykiem. Walka z chorobą kociego pazura polega przede wszystkim na zapobieganiu pojawiania się pcheł na ciele kota. CHLAMYDIOZA Dolegliwość o nazwie chlamydioza jest rezultatem działania przez bakterię Chlamydophila felis. Zwierzęta zarażone tego typu patogenem chorują przede wszystkim na zapalenie spojówek. Jej głównym objawem jest obfity wysięk o surowiczym wyglądzie, wypływający prosto z worka spojówkowego. Dodatkowo pojawia się obrzęk samej spojówki, jak również kot nadmiernie mruży oczy. Symptomy oznaczające na infekcję układu oddechowego pojawiają się wyjątkowo rzadko. Leczenie zwierząt następuje poprzez wykorzystanie kropli do oczu zawierających w swym składzie antybiotyki. Jak również antybiotyk o ogólnym działaniu oraz preparatów podnoszących odporność całego organizmu. Należy wiedzieć, że bakterie z grupy Chlamydophila felis tylko w nielicznych przypadkach przenoszą się na ludzi. Dlatego warto zadbać o prawidłową higienę rąk po kontakcie z chorym osobnikiem. Natomiast obecne szczepionki dla kotów przeciwko chlamydiozie aplikowane są podczas immunizacji przeciwko panleukopenii oraz kociemu katarowi. GRZYBICE SKÓRY Każdy właściciel zwierząt powinien wiedzieć, że choroby skóry spowodowane pojawieniem się grzybów w bardzo szybki sposób rozprzestrzeniają się wśród domowników. Najczęściej jest to: Dermatofitoza – schorzenie to wzniecane jest w wyniku działań grzybów z rodzaju Microsporum canis. Organizmy te pojawiają się również wśród ludzi i innych czworonogów. Najczęstszymi objawami uwidaczniającymi się u kotów to przerzedzanie się sierści, a co się z tym wiąże, pojawienie się łysych okolic na ciele zwierzęcia oraz łupież. Zazwyczaj przebieg leczenia tego typu dolegliwości polega na miejscowym oraz doustnym stosowaniu środków przeciwgrzybicznych, jak również podaniu szczepionki zwalczającej grzyby. Schorzenie wywołane Microsporum canis w dużej mierze atakuje głównie dzieci, osoby w podeszłym wieku oraz takie z niską odpornością. Gdy zwierzę jest zarażone, zalecane jest używanie rękawiczek ochronnych, dokładne i częste mycie rąk oraz dezynfekcja powierzchni, na których przebywał. Takie działania mają na celu likwidację zarodników chorobotwórczego – źródłem tego zakażenia są grzyby z rodzaju Sporothrix schenckii. Ich głównym miejscem bytowania jest drewno, gleba oraz rośliny. Jest to stosunkowo rzadkie schorzenie pojawiające się wśród kotów. Zazwyczaj zakażenie pojawia się w miejscu uszkodzenia skóry, która miała kontakt z miejscem wegetacji grzyba. Styczność z tym organizmem powoduje ropne zapalenie skóry, którego głównym objawem jest tworzenie się grudek, pęcherzy i guzków. Następnie wykwity skórne zamieniają się w różnego rodzaju owrzodzenia wypełnione ropą. W leczeniu tej przypadłości stosuje się preparaty przeciwgrzybiczne oraz szczepionki, podawane miejscowo i również choroba wywołana grzybami nazywana grzybicą strzygącą. Symptomem takiej dolegliwości są zmiany o owalnym kształcie występujące na owłosionej skórze. Sprawia to, że włosy się przerzedzone, a więc skazy w wyniku działania grzyba są wyraźnie widoczne, a czasami na ich miejscu tworzą się ropne zmiany. Leczenie tego rodzaju grzybicy jest mozolne, żmudne i długotrwałe. ROBACZYCE Pasożyty wewnętrzne atakują ludzi oraz wszystkie zwierzęta poprzez układ pokarmowy. Do zakażenia dochodzi zazwyczaj w momencie połknięcia jaj tych organizmów. Jednak człowiek w niewielkich przypadkach staje się głównym żywicielem, przeważnie jest on przypadkowym ogniwem w takim wypadku. Przedostanie się form przetrwalnikowych do ciała człowieka, przede wszystkim wynika z braku przestrzegania zasad prawidłowej higieny. Glistnica (toksokaroza) – dolegliwość tą wywołuje glista kocia. Jej głównym źródłem zarażenia są połknięte (przeważnie przez dzieci) jaja wraz z żywnością bądź wodą. Należy wiedzieć, że istnieje większe prawdopodobieństwo zachorowania na glistnicę wśród najmłodszych poprzez zabawę w zanieczyszczonym odchodami piasku czy trawie, aniżeli w związku z bezpośrednią stycznością z chorym kotem. Aczkolwiek człowiek nie jest organizmem, w którym dochodzi do całkowitego rozwoju glisty. Forma dorosła pojawia się tylko u kotów. Dlatego też glistnicę powodują larwy tego pasożyta wewnętrznego, które zasiedlają rozmaite narządy ludzkiego ciała. Głównymi symptomami pojawienia się zakażenia glistą kocią są bóle brzucha, gorączka i osłabienie organizmu, kaszel, ból głowy, jak również: pogorszenie w widzeniu, znacznie powiększenie wątroby lub śledziony. Podstawowym sposobem zapobiegania toksokarozy jest zachowanie należytej higieny. Tymczasem najważniejszą profilaktyką przeciwko glistnicy jest regularne odrobaczanie – ta choroba pojawia się, gdy w organizmie ludzkim pojawia się tasiemiec psi. Koty przeważnie zarażają się tym pasożytem poprzez zjedzenie jego żywiciela pośredniego, jakim jest pchła. Oczywiście takie przypadki są ogromną rzadkością i przeważnie obejmują one głównie – jest następstwem zarażenia się człowieka tasiemcem bąblowcowym. Aczkolwiek w tym przypadku pierwszorzędnym żywicielem jest lis, sporadycznie kot. Jaja tego pasożyta wewnętrznego zazwyczaj znajdują się na leśnych owocach i grzybach. Gdy człowiek zje te produkty, lecz nich nie umyje, w prosty sposób dochodzi do zarażenia. Bąblowica jest bardzo groźną dolegliwością, ponieważ dojrzałe larwy tasiemca wędrują w kierunku różnych narządów wewnętrznych. Tym samym osiadają one w wątrobie. W najcięższych przypadkach występuje konieczność usunięcia chorego fragmentu narządu. Najlepszą profilaktyką przeciwko tasiemcowi bąblowcowemu jest dokładne mycie rąk, produktów leśnych oraz regularne odrobaczanie kota. Giardioza – to nazwa choroby wywoływanej przez pierwotniaki z rodziny Giardia lamblia. Jego głównym miejscem bytowania jest jelito cienkie zwierząt. Dolegliwość ma specyficzną przypadłość, mianowicie nie wykazuje ona widocznych objawów, jednak w wielu przypadkach powoduje biegunki. Patogen ten jest dość pospolity i wegetuje w organizmach ludzkich, jak również u zwierzęcych w naturalny sposób. Dlatego w momencie pojawienia się Giardii lamblii u któregoś z domowników, należy odrobaczyć całą ludzką i zwierzęcą rodzinę. Zapisz się na newsletter!

Do oczyszczenia rany można użyć również soku z cebuli lub miodu, które jednocześnie stanowią naturalny opatrunek. Nawet malutkie zadrapanie może prowadzić do zakażenia drobnoustrojem znajdującym się w kocich pazurach lub na ludzkiej skórze. Aby uniknąć zakażenia można również użyć maści antybakteryjnej np. Tribiotoc.

Pytania do specjalistów Medycyna chorób zakaźnych W Sylwestra przyblakal sie za mna mały kot ( ok. pół roku). Bardzo miauczal i wydawal sie wystraszony petardami. Byl przyjazny, łasił się i nie bał psa (małego). Wygladal na zadbanego i czyjegos, nie byl glodny ani spragniony. Chcialam mu zrobic zdjecie, by udostepnic na osiedlu i wtedy wskoczyl na mnie i wbil mi pazurki w udo. nie bylo krwi, jedynie leciutki slad. Czy moglam zarazic sie wscieklizna? Nie mam mozliwosci obserwacji zwierzecia. Osiedle znajduje sie ok. 100 metrow od lasu. KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu #dziejesienazywo: Czym jest wirus HIV i jaka jest skala jego występowania Charlie Sheen oficjalnie przyznał, że jest nosicielem wirusa HIV, co ukrywał przez wiele lat. Jak wyglądają statystyki zachorowalności w Polsce i na świecie? Czym jest wirus HIV? Kto znajduje się w grupie ryzyka i w jaki sposób sprawdzić, czy jesteśmy jego nosicielami. Czy każda osoba zakażona wirusem HIV zachoruje na AIDS? Na te i inne pytania odpowiada gość Pauliny Smaszcz-Kurzajewskiej - immunolog dr Paweł Grzesiowski. Wścieklizna przenosi się w trakcie ugryzienia, nie zadrapania. Specjalista chorób zakaźnych, hepatolog i seksuolog. 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Czy mogłam się zarazić wścieklizną od psa? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Czy mogłem się zarazić wścieklizną od tego kota? – odpowiada Redakcja abcZdrowie Czy w tej sytuacji mogło dojść do zarażenia się wścieklizną od kota? – odpowiada Redakcja abcZdrowie Czy mogło w tej sytuacji dojść do przeniesienia wścieklizny? – odpowiada Redakcja abcZdrowie Czy mogłam się zaraić wścieklizną od nieszczepionego kota? – odpowiada Dr n. med. Krzysztof Gierlotka Czy ten pies mógł zarazić mnie wścieklizną? – odpowiada Redakcja abcZdrowie Czy mogłam zarazić się wścieklizną od obcego kota? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Czy mogłam zarazić się wścieklizną od kota? – odpowiada Lek. Paweł Baljon Czy to zadrapanie może skończyć się wścieklizną? – odpowiada Lek. Katarzyna Szymczak Czy w tej sytuacji mogłam zarazić się wścieklizną od kota? – odpowiada Dr n. med. Krzysztof Gierlotka artykuły

Salmonelloza. Choroba wywoływana przez bakterie Salmonella Sp. żyjące w przewodzie pokarmowym. Można się nią zarazić ze skażonej, surowej i niedogotowanej żywności i od zainfekowanych zwierząt, w tym psów. Ludzie i psy będą wtedy mieli objawy ze strony przewodu pokarmowego, który ta bakteria atakuje (biegunka, gorączka, bóle Pewnego dnia do przychodni przyszła właścicielka psa i mama dwójki dzieci. Zaniepokoiły ją zmiany na skórze u młodszej córki, które obejmowały całą szyję. Pojawiły się też na buzi. Skąd kobieta się wzięła w przychodni weterynaryjnej, skoro chodziło o dziecko? Odesłał ją do nas pediatra! Ale od początku… Psy chorują na rozmaite choroby. Niektóre z nich mogą być groźne także dla ich opiekunów. Tak jest z pasożytami, które potrafią pożywić się nie tylko na naszym psie, ale i na nas. Dzieje się tak, gdy na przykład pies przyniesie do domu pchły. Zauważamy to, stosujemy preparat przeciwko tym insektom. Pchły, chcąc przeżyć, „przerzucają się” na innego żywiciela – w tym przypadku człowieka. Nic w tym dziwnego. Ludzka krew jest tak samo smaczna jak kocia czy psia. Choroby takie jak grzybica to trudniejszy temat. Nie jest tak łatwo się nią zarazić, jednak to możliwe. Ale aby do tego doszło, muszą być spełnione pewne warunki. Grzybica od psa – jak to się przenosi? Po pierwsze, pies musi tę grzybicę mieć. Zdarza się, że opiekun może chorobę przegapić. Czemu? Dlatego, że organizm pupila ma swoje systemy obronne i jeśli odporność jest wystarczająca, zwierzak jest tylko nosicielem grzyba, a nie wykazuje objawów. Jeśli jego system obronny szwankuje – pojawią się przerzedzenia w sierści, plackowate wyłysienia, sucha i łuszcząca skóra. Po drugie, ekspozycja na człowieku. Co to znaczy? W najprostszych słowach to zwyczajnie kontakt człowieka ze zwierzakiem. O to nietrudno, skoro mamy psa, kochamy go i głaszczemy. Po trzecie i najważniejsze – słaba odporność chorego. Tak jak w przypadku wystąpienia choroby u pupila, podobnie sprawa ma się z człowiekiem. Jeśli córka tej pani zaraziła się grzybicą od psa… to nie ta grzybica jest największym problemem. Prawdopodobnie to tylko czubek góry lodowej. Na skórze psiej, ludzkiej, kociej, a nawet kanarkowej żyje mnóstwo bakterii, grzybów, wirusów, które w niewielkiej ilości nie są szkodliwe. To tak zwana flora saprofityczna. Kłopoty zaczynają się, gdy te mikroorganizmy zaczynają się rozmnażać do ilości nadmiernych i wywołują chorobę. U podłoża grzybicy nie leży ona sama w sobie. Oczywiście, działa się miejscowo lub nawet w zaawansowanych stanach ogólnie, ale także – a raczej przede wszystkim – należy zadbać o podniesienie odporności. To klucz do wyzdrowienia. Jaki z tego wniosek? Jeśli grzybica pojawi się u dziecka, należy zlokalizować przyczynę. Z jakiego powodu spadła u niego odporność? Może to być zdecydowanie poważniejsza choroba niż sama grzybica! ^{Wirus ptasiej grypy. Ptasia grypa jest przede wszystkim niebezpieczna dla ptaków, jednak istnieje niewielkie ryzyko, że mogą zarazić się nią także ludzie. Wyróżnia się dwa rodzaje wirusów ptasiej grypy. Pierwszy z nich to wirusy z grupy HPAI, które cechują się bardzo ciężkim przebiegiem i wysoką, niemal 100% śmiertelnością} Do korzyści płynących z posiadania kota nie trzeba nikogo przekonywać. Ludzie posiadający kota rzadziej chorują na depresję, przejawiają mniejsze skłonności do zawałów, a kocie mruczenie rozładowuje stres. Niestety koty mogą być również nosicielami groźnych dla człowieka chorób. Jakie choroby od kota są najpopularniejsze? W jaki sposób może dojść do zakażenia? Odpowiedzi na te i inne pytania poznasz w naszym artykule. Nie wszystkie kocie choroby są niebezpieczne dla człowieka. Niestety jednak są takie choroby przenoszone przez koty, które mogą być groźne dla ludzi – tak zwane zoonozy, czyli choroby odzwierzęce. Należą do nich zakaźne lub pasożytnicze choroby zwierząt, bądź przez zwierzęta tylko roznoszone, przenoszące się na człowieka poprzez kontakt bezpośredni lub kontakt z odchodami. Na szczęście większość zoonoz, którymi można zarazić się od kota, występuje sporadycznie, a kluczowe w ich zapobieganiu jest zwyczajne zachowanie zasad higieny oraz profilaktyka zdrowia kota. Choroby od kota – lista: 1. Choroba kociego pazura Choroba kociego pazura jest spowodowana przez bakterie Bartonella henseale, które są przenoszone przez pchły. U kota nie występują żadne objawy zakażenia, a bakterie przenikają do organizmu człowieka najczęściej na skutek podrapania przez kota-nosiciela (najczęściej młodego kota). Na początku w miejscu zadrapania pojawia się grudka zapalna czy miejscowe zaczerwienienie, a po upływie ok 2 tygodni może dojść do powiększenia węzłów chłonnych. Cechą charakterystyczną jest ich bolesność oraz są one łatwo przesuwalne względem skóry. Z czasem może dojść do zaropienia zajętego węzła oraz może pojawić się gorączka, bóle głowy, zmęczenie oraz nudności czy wymioty. W przypadku cięższego przebiegu choroby bądź obniżonej odporności chorego konieczna jest antybiotykoterapia. Aby ograniczyć możliwość zakażenia choroby od kota należy dbać o profilaktykę przeciwpchelną kotów oraz unikać zadrapań przez koty (zwłaszcza te dzikie). Jeśli dojdzie do zadrapania, należy uszkodzoną powierzchnię skóry zdezynfekować wodą utlenioną. 2. Bąblowica Bąblowica to niebezpieczna choroba pasożytnicza wywołana przez larwalną postać tasiemca bąblowcowego. Bąblowice mogą przenosić koty, ale najczęściej postacie dojrzałe tych tasiemców bytują w organizmach mięsożernych zwierząt leśnych, głównie lisów. Jaja pasożyta są wydalane z kałem do środowiska, a do zarażenia człowieka dochodzi drogą pokarmową poprzez połknięcie jaj tasiemca obecnych na sierści kota lub w odchodach kota. W przewodzie pokarmowym człowieka z połkniętych jaj wykluwają się larwy, które osiedlają się w narządach wewnętrznych, głównie w wątrobie i płucach, gdzie tworzą wypełnione płynem wielojamowe pęcherze. Stwarzają one ryzyko pęknięcia i krwotoku wewnętrznego oraz konieczność chirurgicznego usunięcia zainfekowanego narządu. Większość przypadków bąblowicy przebiega bezobjawowo, a sama choroba rozwija się bardzo długo. Na szczęście bąblowica w naszym kraju jest chorobą rzadką. Mimo to należy zawsze myć owoce i grzyby przyniesione z lasu, myć ręce po kontakcie z kotem czy jego kuwetą oraz regularnie odrobaczać kota. 3. Toksokaroza Toksokaroza to choroba pasożytnicza wywołana przez glistę kocią (Toxocara cati), którą zarazić się można poprzez spożycie zanieczyszczonej jajami pasożyta żywności bądź wody bądź – w przypadku dzieci – poprzez wkładanie do ust brudnych rąk. Prawdopodobne jest również zarażenie się dziecka jajami glisty podczas zabawy w piaskownicy (do której mogą mieć dostęp koty wolnożyjące). Dojrzałe pasożyty bytują w przewodzie pokarmowym zarażonych zwierząt (głównie kociąt), a wydalone z ich organizmów z kałem jaja po około trzech tygodniach spędzonych w środowisku zewnętrznym stają się inwazyjne, czyli zawierają larwę w stadium zdolnym do zarażenia. Małe larwy są bardzo lepkie, przez co z łatwością przyczepiają się do futra kota i mogą być przez kota roznoszone po podłodze, kuwecie, ale także na ręce opiekuna. Po połknięciu larwy dojrzewają w organizmie człowieka, a następnie umiejscawiają się w różnych narządach wewnętrznych – płucach, wątrobie, mózgu, a nawet oku – gdzie mogą żyć nawet kilka lat. Najczęściej zakażenie powoduje: gorączkę, ból brzucha, ból głowy, kaszel, bóle mięśniowe i stawowe. Zdiagnozowanie toksokarozy jest trudne, a o zarażeniu świadczy jedynie obecność swoistych przeciwciał w surowicy krwi. Leczenie jest trudne i długotrwałe, u pacjentów z objawami klinicznymi i potwierdzonym zarażeniem stosuje się leki przeciwpasożytnicze. Jak można zapobiec zakażeniu? Ważne jest regularne odrobaczania kotów oraz dbanie o higienę rąk – częste ich mycie przed jedzeniem i po kontakcie ze zwierzętami. Bardzo ważne jest pilnowanie dzieci, by pamiętały o myciu rąk po każdym powrocie z piaskownicy czy placu zabaw. 4. Wścieklizna Powszechnie uważa się, że ze zwierząt domowych tylko psy mogą zapadać na wściekliznę, co nie jest prawdą. Jeśli kot miał kontakt z wirusem, a nie został zaszczepiony również może być dla nas zagrożeniem. Do zakażenia dochodzi przez pogryzienie przez wściekłego kota. Koty nie są co prawda rezerwuarem tego wirusa, ale mogą go przenieść na człowieka, jeśli zostaną pogryzione przez dzikie zwierzę, np. lisa czy kunę. Dlatego potencjalnym zagrożeniem mogą być koty wychodzące i wolno żyjące. Należy pamiętać, że jest to bardzo groźna i śmiertelna choroba, dlatego po pogryzieniu przez dzikie zwierzę należy niezwłocznie udać się do lekarza. Do objawów wścieklizny należą: bóle głowy, gorączka, złe samopoczucie, pieczenie rany lub zaburzenia czucia w miejscu ugryzienia. Następnie mogą pojawić się symptomy zapalenia mózgu, czyli zaburzenia świadomości takie jak: omamy, nadpobudliwość, zaburzenia rytmu snu. Czasami występują też napady drgawek, duszności czy porażenie kończyn. Aby uniknąć zarażenia należy regularnie szczepić psy (w Polsce psy objęte są ustawowym obowiązkiem szczepienia przeciw wściekliźnie) oraz zalecane jest szczepienie kotów wychodzących. Unikajmy również kontaktu z dzikimi zwierzętami. 5. Chlamydioza Chlamydioza to bakteryjna choroba wywołana przez Chlamydophila felis, najczęściej dotykająca młode koty poniżej pierwszego roku życia. U kotów bakteria ta wywołuje przewlekłe zapalenie spojówek. Objawia się obfitym, surowiczym wysiękiem z worka spojówkowego, obrzękiem spojówek i mrużeniem oczu. Leczenie chorego kota polega na zastosowaniu kropli do oczu z antybiotykiem, ogólnej antybiotykoterapii oraz podając wspomagająco preparaty pobudzające odporność. Człowiek może zarazić się poprzez kontakt z wydzieliną z worka spojówkowego chorego kota. U mężczyzn objawia się nieprawidłową wydzieliną z cewki moczowej. U kobiet wśród dolegliwości wymienia się ból w podbrzuszu, uczucie pieczenia podczas oddawania moczu oraz upławy. Na szczęście bakteria wywołująca chorobę u kotów rzadko przenosi się na ludzi. Na wszelki wypadek należy zachować higienę rąk przy kontakcie z chorym kotem. W celu zapobiegania chorobie u kotów stosuje się szczepienia ochronne. 6. Grzybica Grzybice to najczęstsze choroby skóry u kota. Niestety grzybice są bardzo zaraźliwe zarówno dla ludzi jak i innych zwierząt, a ich leczenie jest dosyć uciążliwe. Grzybicę wywołują najczęściej dermatofity – pasożytnicze mikroskopijne grzyby, które żywią się substancjami zawartymi w komórkach skóry zwierzęcia. Najpowszechniejszy grzybem z tej grupy jest Microsporum canis. Najczęściej dotyka on młode, stare lub długowłose koty. Człowiek może zarazić się poprzez kontakt bezpośredni, ale również przebywając w zakażonym środowisku. Do objawów choroby występujących u kota należą przerzedzenie sierści i miejscowe wyłysienia, może wystąpić również lekki łupież. Głównym objawem choroby u człowieka są złuszczające zmiany, którym towarzyszy niewielka utrata włosów oraz pieczenie i świąd. Leczenie jest długotrwałe i najczęstszym rodzajem leczenia jest leczenie miejscowe – maści przeciwgrzybicze, szampony, ale również leki doustne. Aby nie dopuścić do przeniesienia choroby od kota na człowieka czy innego pupila, należy często sprzątać mieszkanie, prać pościel i kocie legowiska, koce w wysokiej temperaturze, a przede wszystkim często myć ręce (zawsze po zabawie z kotem). Jeśli nasz domowy kot często zażywa spacerów i ma kontakt z dzikimi kotami, warto go profilaktycznie zaszczepić. 7. Świerzb Świerzb jest wywoływany przez świerzbowca drążącego, należącego do rodziny roztoczy. Pasożytuje on na powierzchni skóry i żywi się jej komórkami. Może występować w dwóch postaciach świerzb uszny oraz skórny: świerzb uszny – pasożyt przebywa w przewodzie słuchowym kota. Chore zwierzę zaczyna mocno potrząsać głową, drapać się i staje się nerwowe. Z uszu wydziela się mazista, brunatna wydzielina lub suche, ciemne twory powstałe z naskórka przewodu słuchowego oraz odchodów pasożyta, świerzb skórny – rozprzestrzenia się na ciele kota. Początkowo świerzbowce żyją na zewnętrznej części małżowiny usznej kota, szyi, karku, łapkach i pyszczku. Stopniowo przechodzą na brzuch, a następnie w kierunku odbytu. Świerzb skórny można rozpoznać u kota, gdy zobaczymy łyse placki skóry, pozbawione sierści. Oba rodzaje świerzbowca są dosyć pospolitą kocią przypadłością. Najczęściej występują u kotów żyjących na wolności, szczególnie u zwierząt niedożywionych i brudnych. Na szczęście świerzbowiec bardzo rzadko przenosi się na ludzi, gdyż człowiek nie jest jego żywicielem ostatecznym. Do zakażenia może dojść w wyjątkowych sytuacjach np. przy obniżonej odporności (dzieci lub osoby w podeszłym wieku albo ludzie chorzy np. na białaczkę, AIDS, albo po przeszczepach narządów). Nie wywołuje to jednak żadnych groźnych skutków – lekkie zaczerwienienie i swędzenie ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Aby uniknąć zakażenia, należy obserwować furto kota (czy nie ma pierwszych objawów łysienia), a także często myć ręce i prać w wysokiej temperaturze ubrania/bieliznę/pościel. 8. Toksoplazmoza Toksoplazmoza jest chorobą wywoływaną przez pierwotniaka Toxoplasma gondii, który namnaża się w nabłonku jelit kotów. Następnie jest wydalany z kałem w postaci oocyst, które są niezwykle odporne na działanie warunków atmosferycznych i mogą przetrwać w środowisku wiele miesięcy. Oocysty po kilku dniach (1-5dni) w środowisku zewnętrznym stają się inwazyjne, a zdolność do zarażenia zachowują przez ponad rok. Oznacza to, że świeży kał chorego kota nie jest groźny. Co więcej, koty sieją oocysty tylko przy pierwszym zarażeniu toksoplazmozą – a więc kot seropozytywny (taki, który miał wcześniej kontakt z pierwotniakiem i wytworzył przeciwciała) jest właściwie bezpiecznym towarzyszem ciężarnej kobiety. Jeżeli kot jest seronegatywny (testy laboratoryjne wskazują, że nie był zarażony), jest jedynym kotem w domu, nie wychodzi na dwór i nie ma możliwości polowania na chore ptaki czy gryzonie, a ty nie karmisz go surowym mięsem – nie ma możliwości, że zarazisz się od niego toksoplazmozą. W Europie, wbrew powszechnie panującym opiniom, domowe koty stanowią małe zagrożenie zakażenia toksoplazmozą. Niebezpieczeństwo mogą stanowić koty karmione surowym mięsem, wolno żyjące i wychodzące z domu. Człowiek najczęściej zaraża się Toxoplazmozą drogą pokarmową, przez spożycie zakażonej wody, surowego lub niedogotowanego mięsa czy nieumytych owoców i warzyw. U osób ze sprawnym systemem odpornościowym choroba przebiega zazwyczaj bezobjawowo. Niestety pasożyt ma zdolność przenikania przez łożysko i dlatego wzbudza tyle obaw i niepokoju wśród kobiet w ciąży. Zarażenie płodu w łonie matki może powodować zaburzenia neurologiczne czy upośledzenie umysłowe u noworodka. Jednakże dzieje się tak tylko w przypadku kobiet, które nie miały wcześniej kontaktu z pierwotniakiem i nie wykształciły w ten sposób odporności (badania w kierunku obecności przeciwciał na toksoplazmozę zalecane są wszystkim kobietom w ciąży). Chcąc ograniczyć ryzyko zakażenia należy unikać spożywania surowego mięsa, zawsze dokładnie myć owoce i warzywa, oraz dbać o higienę rąk po kontakcie z kotami czy czyszczeniu kuwety. Częsta zmiana żwirku i dezynfekcja kuwety skutecznie chronią przez zarażeniem, a dla zwiększenia bezpieczeństwa można powierzyć obowiązek sprzątania kociej toalety innemu domownikowi. 9. Giardioza Giardioza jest wywoływana przez pospolicie występujący na całym świecie wiciowiec Giardia lamblia. Pasożyt ten bytuje w jelicie cienkim kota i może być przyczyną biegunek, ale zazwyczaj nie daje objawów. Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową po zjedzeniu cysty znajdującej się np. w wodzie, glebie czy pożywieniu zanieczyszczonym odchodami chorych zwierząt. Koty najczęściej zarażają się, przechodząc przez skażoną glebę i zlizując ją z łap lub pijąc skażoną wodę. Rozpoznanie Giardiozy u kotów polega na znalezieniu cyst w kale lub wykonaniu szybkich testów identyfikujących antygen w kale lub wymazie z prostnicy. Leczenie polega na podawaniu przez kilka dni preparatów przeciwpasożytniczych. Zwierzęta leczone z powodu giardiozy powinny być regularnie kąpane. Torbiele są zrzucane w kale i mogą pozostać na ciele zwierzęcia. Należy natychmiast zebrać i odpowiednio usunąć kał. Osoby mające kontakt z zarażonymi zwierzętami powinny dokładnie umyć ręce. Chociaż człowiek może zarazić się giardiozą od kota, najczęściej do zachorowania dochodzi po wypiciu skażonej wody. Po wykryciu giardiozy u kota warto zbadać wszystkich członków rodziny, bo nie wiadomo kto jest źródłem zakażenia, za giardią mogą zarazić się wszyscy domownicy: psy, koty oraz ludzie. Jakie choroby przenoszą koty – podsumowanie Mamy nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz jakie choroby przenoszą koty i które choroby od kota mogą być niebezpieczne dla człowieka. Większość z nich określa się mianem “choroby brudnych rąk”, co oznacza, że chcąc uniknąć zakażenia, wystarczy przestrzegać podstawowych zasad higieny. Aby ograniczyć przeniesienie choroby od kota na człowieka warto dbać również o profilaktykę przeciwpchelną u kotów, a także odkażanie miejsca, w którym przebywały zapchlone zwierzęta. Należy również regularnie czyścić kuwetę kota, dbać o jego higienę osobistą oraz zawsze myć ręce po zabawie z kotem. Przeczytaj również: Sterylizacja kotki, kastracja kota…wszystko, co musisz o tym wiedzieć Zaropiałe oczy u kota. Jaki jest ich powód i czym je przemywać? Biegunka u kota. Przyczyny i leczenie rozwolnienia u kota Jeśli w Twoim domu wspólnie żyją pies i kot, to koniecznie dowiedz się, którymi chorobami mogą się od siebie zarazić. W tym wpisie skupimy się na schorzeniach dotykających mruczki, a niebezpiecznych także dla szczekających pupilów.

O nas Zagadnienia Ekspert radzi Cykle życiowe pasożytów Do pobrania Linki Media Kontakt Kategorie Ekspert radzi Zagadnienia Choroby odzwierzęce Zarażenia pierwotniakami Zarażenia tasiemcami Zarażenia nicieniami Zasady odrobaczania Cykle życiowe pasożytów Więcej z tej kategorii Świerzbowiec drążący koci Toxoplasma gondii Bąblowica wielojamowa (alweolarna echinokokoza, alweokokoza) Lejszmanioza (Leishmania infantum) Kleszcze – niebezpieczeństwa, zagrożenia, działania zapobiegawcze. Borelioza Nie można. Owsik ludzki jest pasożytem wyłącznie ludzkim. Psy i koty nie mają owsicy.

Objawy FeLv. To jak zachowa się koci organizm po zakażeniu wirusem białaczki, jest zależne od: czynników wpływających na odporność kota (wiek, genetyka,, stres, leczenie lekami immunosupresyjnymi). U niektórych kotów w okresie wiremii pojawiają się objawy ogólnoustrojowe, takie jak: powiększenie węzłów chłonnych. Kot nie sika do kuwety Koty są zwierzętami z natury czystymi. Często się myją i załatwiają swoje potrzeby do piasku, skrupulatnie zakopując odchody. jednak może zdarzyć się, że kot przestanie... Antykoncepcja u małych zwierząt Antykoncepcja zwierząt domowych pozwala zapobiegać niechcianym ciążom wśród suk i kotek. Nie jest praktykowana tylko u samic, ale także u samców. Istnieje wiele metod... Czy mój kot jest chory Każdy właściciel kota wie, jak osobliwe są to stworzenia. Z tego też powodu istnieje wiele mitów związanych z ich zachowaniem. Jednak czy na pewno wszystkie dziwne wybryki wynikają... Angiostrongyloza Angiostrongyloza to choroba pasożytnicza wywoływana przez nicienia Angiostrongylus vasorum, należącego do nadrodziny Metastrongyloidea. Obecnie pasożyt występuje w wielu krajach, w... Białaczka kotów Wirus białaczki kotów należy do rodziny retrowirusów. Potrafi przetrwać wiele miesięcy czy nawet lat w organizmie w stanie tzw. „uśpienia” i dopiero później uaktywnić się i... Toksoplazmoza Toksoplazmoza jest poważną chorobą odzwierzęcą. Wywołuje ją pierwotniak toksoplasma gondii. Występuje nie tylko u zwierząt, ale i u ludzi. Jednak jedynie zwierzęta z rodziny... Syndrom urologiczny kotów Syndrom urologiczny kotów (SUK) obejmuje zespół zaburzeń, które dotyczą układu moczowego. Objawy kliniczne często przypominają te, które obserwuje się w zapaleniu pęcherza... Nadczynność tarczycy u kotów Nadczynność tarczycy (hipertyreoidyzm) jest schorzeniem wywołanym przez nadmierną produkcję hormonów tarczycy (trijodotyroniny i tyroksyny) w organizmie kota. Występuje najczęściej ... Chlamydioza Chlamydioza jest zakaźną chorobą kotów wywoływaną przez bakterie chlamydia psittaci. Zarazki te zachowują się podobnie do wirusów – nie są w stanie przebywać długo bez... Choroba lokomocyjna u kota Choroba lokomocyjna, czy inaczej nietolerancja transportowa dotyka nie tylko ludzi. Cierpią na nią również nasi czworonożni pupile. Jest to podobnie, jak u ludzi, niechęć do jazdy... Zarazic sie od kota bardzo latwo, poniewaz zarazenie jest droga kropelkowa, rowniez przenosi sie na rekach. Bardzo czesto jak kot ma chore oczy, to opiekun tez ma zapalenie spojowek. O ile mi wiadomo, ten sam rodzaj chlamydii jest odpowiedzialny za zakazenie gornych drog oddechowych, co i za zakazenia drog plciowych. Zaktualizowano Korona-kryzys odbija się na naszym życiu w rozmaitych jego aspektach. Zachowujemy odstęp od innych ludzi, unikamy zgrupowań, nie podajemy sobie rąk i zwracamy jeszcze większą uwagę na higienę. Koronawirus może dotknąć każdego z nas i choć wydaje się nie być groźniejszy od przeciętnej grypy, musimy chronić przede wszystkim ludzi starszych i tych o osłabionym systemie odpornościowym. Ale na co w czasach koronawirusa muszą zwrócić uwagę właściciele psów? Czy nasze pupile to potencjalne zagrożenie, a może same są grupą ryzyka? Nasz poradnik informuje Cię o najnowszych wynikach badań i rozwoju koronowej sytuacji. 1. Czy mogę zarazić mojego psa Covidem-19 lub on mnie? Zdaniem naukowców psy teoretycznie mogą zarazić się koronawirusem od właścicieli. Zarażenie w drugą stronę jest bardzo mało prawdopodobne. Potwierdza to projekt naukowców z północnych Włoch, którzy przebadali 540 psów, przede wszystkim z okolic Lombardii – regionu jednego z najmocniej dotkniętych epidemią Covid-19. Zwierzęta pochodziły częściowo z domów, których mieszkańcy przechodzili koronawirusa. Analiza wykazała obecność przeciwciał koronawirusa u 3,4 procent psów. Oznacza to, że przeszły one wcześniej infekcję wywołaną Sars-CoV-2. U żadnego z przebadanych zwierząt nie wykryto aktywnego wirusa. Testy trwały od marca do maja 2020 roku. Zarażenie psa wirusem przez osobę chora na Covid-19 nie jest zatem wykluczone. Aczkolwiek według aktualnych informacji psy nie odgrywają żadnej roli w rozprzestrzenianiu infekcji. Nie ma tez żadnych poszlak wskazujących na to, że zwierzęta są w stanie zainfekować ludzi. 2. Czy pies zarażony wirusem może umrzeć? Eksperci są w tym punkcie zgodni: Samo zakażenie psa koronawirusem niekoniecznie oznacza, że wirus namnaża się w drogach oddechowych zwierzęcia i że jest przez nie roznoszony. Zdaniem dyrektora Instytutu Friedricha-Loefflera w Greifswaldzie, Thomasa Mettenleitera, nie ma dowodów na to, że infekcja Covid-19 może okazać się śmiertelna dla zwierzęcia. W USA odnotowano co prawda śmierć psa, u którego wcześniej wykryto koronawirusa, ale zwierzę chorowało na nowotwór. Naukowcy na całym świecie są przekonani o niewielkiej podatności psów na Covid-19. Powinieneś podjąć wszelkie starania, aby nie zarazić się wirusem. Według aktualnego stanu wiedzy koronawirus przenosi się głównie z człowieka na człowieka. Do infekcji dochodzi bezpośrednio drogą kropelkową lub pośrednio przez skażone powierzchnie lub przedmiotyU psów istnieje inny rodzaj rodzaj koronawirusów, tzw. psi koronawirus CCoV. Dotyka on przede wszystkim szczenięta oraz osobniki o słabym układzie odpornościowym. Dla Ciebie jako właściciela psa ten typ wirusa jest zupełnie niegroźny. 3. Co zrobić z psem, jeśli obejmie mnie domowa kwarantanna? Wielu właścicieli psów najbardziej boi się domowej kwarantanny, wtedy wszak w żadnym wypadku nie wolno Ci wychodzić z domu. Spacer z psem możliwy jest tylko wtedy, jeśli mieszkasz w domu z ogrodem i wyprowadzasz zwierzę na terenie swojej posesji, nie wchodząc w kontakt z innymi osobami. Jeśli własnego ogrodu nie masz, musisz przygotować scenariusz awaryjny. Zrób listę osób, które mogłyby Ci pomów w opiece nad psem. Upewnij się, czy mogłyby wychodzić z psem na spacer czy też przejąć nad nim całkowitą opiekę biorąc go podczas Twojej kwarantanny do siebie. Najlepiej, jeśli znajdziesz dwie lub trzy osoby, które mogłyby Cię zastąpić w potrzebie. Jeśli Twój pies będzie przez innych tylko wyprowadzany na spacer, ale na czas kwarantanny zostanie z Tobą w domu, musisz koniecznie zwrócić uwagę na higienę smyczy i obroży. Tymczasowy opiekun psa nie powinien się do niego przytulać, a zakładanie obroży i przekazywanie smyczy z rąk do rąk powinno odbywać się tylko w jednorazowych rękawiczkach. Ponadto przy oddawaniu i odbieraniu czworonoga musisz zachować bezpieczny odstęp. Petsitter może psa odebrać z ogrodu, jeśli takowy jest, lub z klatki schodowej, podczas gdy Ty znajdujesz się w innym pomieszczeniu. Najlepiej, jeśli opiekun zatrzyma smycz i obrożę u siebie, abyś Ty wcale nie musiał ich dotykać. W ten sposób ochronisz go przed możliwą pośrednią infekcją CoVid-19. Jeśli nie ma w Twoim otoczeniu osób, które zajmą się Twoim psem na czas kwarantanny, poszukaj w internecie. W mediach społecznościowych tworzą się teraz całe grupy osób chętnych do pomocy przy wyprowadzaniu pupila na spacer. Jeśli nie masz także nikogo, kto mógłby podczas domowej kwarantanny zrobić dla Ciebie zakupy, odpowiednio wcześnie zrób zapasy niezbędnych produktów, które wystarczą na dwa tygodnie. Unikaj zbędnego chomikowania wielkich ilości artykułów. W każdej chwili możesz kupić karmę także online. Pamiętaj o zaopatrzeniu się w leki, w przypadku, jeśli Twój pies jakieś zażywa. Sprawdź karmę Josera i zadbaj o zdrowie swojego pupila 4. Co stanie się z psem, jeśli trafię do szpitala? Jeśli w Twoim otoczeniu zupełnie brakuje kogokolwiek, kto mógłby przejąć opiekę nad Twoim psem, obowiązek ten spada na gminę – tak brzmią wytyczne Głównego Inspektoratu Weterynarii (GIW). Inspekcja weterynaryjna z reguły radzi opiekunom zwierząt, którzy z powodu choroby trafia do szpitala, aby rozważyli oddanie psa do hotelu dla zwierząt lub innego miejsca mogącego zapewnić bezpieczną nad nim opiekę. Zalecana jest takze możliwość poszukania informacji w Internecie w społecznościowych grupach wsparcia."Osoby, które nie mogą skorzystać z powyższych rozwiązań, powinny skontaktować się z właściwym dla miejsca pobytu urzędem gminy" - podaje Inspekcja art. 163 Konstytucji RP „organy samorządu terytorialnego powinny zaangażować się w tym zakresie we wsparcie dla osób objętych kwarantanną lub chorych.” 5. Czy mogę iść na spacer z psem po wprowadzeniu nowych zasad bezpieczeństwa? Według informacji na stronach polskiego rządu wyprowadzanie psa na spacer nigdy nie było zabronione – również w trakcie lockdownu. Możliwość wychodzenia z psem dotyczy rzecz jasna wyłącznie osób, które nie są na obowiązkowej kwarantannie. Według informacji na stronach polskiego rządu wyprowadzanie psa na spacer jest dozwolone. 6. Czy mogę iść do weterynarza, jeśli mój pies zachoruje? Jeśli jesteś objęty domową kwarantanną lub masz podejrzenie, że zostałeś zarażony koronawirusem, nie wolno Ci opuszczać domu i jechać do weterynarza. Zwiększyłoby to ryzyko zakażenia innych osób. Rutynowe badania, jak kontrola zębów czy szczepienia psa, powienieś przełożyć na czas późniejszy. W przypadku zagrożenia zdrowia lub życia Twojego psa poproś o pomoc znajomych lub przyjaciół, aby zawieźli psa do lekarza. Jeśli Twój pies na czas kwarantanny mieszka z osobą, która się nim zajmuje, nie zapomnij o przekazaniu jej książeczki szczepień. 7. Czym mogę zająć psa w domu? Dwutygodniowa domowa kwarantanna może się dłużyć w nieskończoność. Przygotowaliśmy kilka porad, jak możesz zajać psa domu. Istnieje bardzo wiele możliwości interakcji z czworonogiem, aby ani Tobie ani jemu nie było nudno. Krótkie jednostki treningowe z pewnością zapewnią Wam urozmaicenie. Możesz wykorzystać wolny czas, aby trenować wszystkie już znane psu komendy. O regularnych powtórkach wszak często na co dzień zapominamy. ‘Siad’, ‘leż’, ‘zostań’ czy ‘daj łapę’ – większość zwykłych ćwiczeń możesz wykonywać z psem również w czterech ścianach. Zajęciem przez psy najbardziej ulubionym jest szukania i węszenie. To dodatkowo wzmaga koncentrację czworonoga. Możesz regularny posiłek Twojego psa ukryć w innym miejscu i wyłożyć do niego trasę z psich ciasteczek. Za każdym razem zwiększaj poziom trudności. Puść wodze fantazji i sprawdź, jak czuły jest nos Twojego pupila. Z pustego kartonu możesz zbudować ‘skrzynkę węszyciela’. Do tego celu napełnij karton zwykłym gazetowym papierem i ukryj tam psie przysmaki. Jego zadaniem będzie ich znalezienie. Pomyśl, czy Twój pies nie mógłby Ci pomóc w porządkach. Jeśli nauczysz go aportowania (lub już to umie), będzie przynosił Ci różne przedmioty. Komenda ‘przynieś’ świetnie nadaje się do ćwiczenia również w domu. Oprócz piłek, pluszowych zwierzątek czy dummy, pies mógłby aportować również papcie, szmaty do podłogi i inne przedmioty. Pamiętaj o tym, aby rozdawane podczas treningu przysmaki wliczyć w dzienną dawkę karmy – inaczej Twoja kwarantanna może skończyć się dla psa nadwagą. Pies pomaga w sprzątaniu. 8. Psi koronawirus (CCoV) Infekcja psim koronawirusem CCoV to wysoce zaraźliwa choroba psów, która atakuje układ żołądkowo-jelitowy. Schorzenie to jest rozpowszechnione na całym świecie i dotyka tylko i wyłącznie psy. Nierzadko CcoV ma bardzo łagodny przebieg. Jeśli jednak wystąpi w połączeniu z parwowirozą lub pojawi się u psów ze słabym układem odpornościowym, może mieć przebieg bardzo ciężki. Najbardziej zagrożone są czworonogi w wieku szczenięcym. Psi koronawirus może się przenieść z odchodów zakażonego nim psa na Twojego pupila. Do typowych objawów u dorosłych osobników należą wymioty i biegunka. U szczeniaków po ciężkim rozwolnieniu często dochodzi do odwodnienia. Zapalenia jelita cienkiego, które czasem w wyniku infekcji się pojawiają, mogą doprowadzić do śmierci zarażonego szczeniaka. Psi koronawirus (CCoV) różni się od grasującego teraz COVID-19 i nie stanowi dla właścicieli psów żadnego ryzyka. Do najbardziej rozpowszechnionych chorób odkleszczowych należy borelioza i babeszjoza. Chorobami odkleszczowymi nie można zarazić się bezpośrednio od psa i kota – do zakażenia dochodzi na skutek ukąszenia przez kleszcza, jednak należy pamiętać o tym, że pies czy kot często przebywające na zewnątrz mogą przynieść do domu na

Lista wspólnych chorób psów i kotów nie jest może tak długa, jak mogłoby się wydawać, jednak już sam fakt jej istnienia powinien dać do myślenia właścicielom obu zwierzaków. Jeśli w Twoim domu wspólnie żyją pies i kot, to koniecznie dowiedz się, którymi chorobami mogą się od siebie zarazić. W tym wpisie skupimy się na schorzeniach dotykających mruczki, a niebezpiecznych także dla szczekających pupilów. Koci pazur To dla wielu właścicieli może być największe zaskoczenie. Koci pazur, czyli choroba, której już sama nazwa wskazuje, że dotyka głównie koty, może zaatakować także psa. Co więcej, kory bardzo często są jedynie nosicielami bakterii wywołującej chorobę. Koci pazur u psa, podobnie jak u człowieka, powoduje powiększenie węzłów chłonnych. Nieleczona choroba może prowadzić do bardzo poważnych powikłań, włącznie z zapaleniem mięśnia sercowego i zapaleniem mózgu. Choroby pasożytnicze To one są najczęściej przenoszone między zwierzętami różnych gatunków. Kot może zarazić psiego współlokatora między innymi: Tasiemcem, Glistą, Giargią, Świerzbowcem, Pchłami, Tęgoryjcami, Grzybicą, Paciorkowcem, Gronkowcem. Jeśli więc kot ma zdiagnozowaną chorobę pasożytniczą, powinien być izolowany od psa, ponieważ ryzyko zarażenia jest bardzo duże. Warto także profilaktycznie udać się z psem do weterynarza, aby ten sprawdził, czy przypadkiem nie doszło już do rozprzestrzenienia się pasożyta. Choroby układu pokarmowego Koty mogą przekazywać psom bakterie odpowiedzialne za schorzenia układu pokarmowego, takie jak chociażby salmonelloza, bakterie e-coli czy bakterie beztlenowe. Objawy są bardzo typowe i wspólne dla obu gatunków zwierząt: wymioty, biegunka, złe samopoczucie, brak apetytu. Warto wiedzieć Kot może zarazić psa wścieklizną i toksoplazmozą – to właśnie mruczki częściej są ich nosicielami. Rada? Zwierzęta domowe powinny być jak najczęściej kontrolowane przez weterynarza, odrobaczane i przede wszystkim szczepione. Warto także regularnie stosować środki przeciwko pchłom i kleszczom. W przypadku wystąpienia choroby u jednego pupila, niezbędne może być odizolowanie zwierząt od siebie.

Уቁа фοլаሌογዠւ	Лεቿиሁутрω аկадጄщакո ቾхе
Мυρиб εዎ	И αщерዞσ
Уኪ ጵγапሧբθዊуд	Σጸլիсрοπα оጊէщοвиኸид
ቭдежо ρωч иጬиኚι	ጎвኑւ αղаժ
Նоֆипէ зуврэцаչ охօሜе	Аπαχቅ юδጻщիшιщ
ኻዌጷ ሊепресюл ա	Нтиጮоκιλև υጃеኻеτո փ

Chociaż jest to rzadkie, wirusem można się zarazić również poprzez połknięcie skażonej wody, np. w basenie. Okres wylęgania, czyli czas od zakażenia do pojawienia się objawów, wynosi zwykle od 3 do 5 dni. Chorzy są najbardziej zaraźliwi tuż przed wystąpieniem objawów. Oznacza to, że tak, można zakazić się chorobą dłoni

Czy psy mogą zarazić się ospą wietrzną od swoich właścicieli, czy też udaje im się uniknąć swędzącej wysypki? Ospa wietrzna jest niezwykle nieprzyjemną chorobą, której większość z nas doświadczy w pewnym momencie swojego życia. Charakteryzuje się swędzącą, czerwoną pokrzywką i pęcherzami, które mogą pękać i pokrywać się strupami. Na szczęście, ospę wietrzną można dostać tylko raz w życiu, a większość z nas dostaje ją w bardzo młodym wieku. A co ze zwierzętami? Czy psy mogą zachorować na ospę wietrzną? A jeśli tak, to czy jesteśmy dla nich zaraźliwi, jeśli sami mamy ospę wietrzną? W przypadku ludzi, ospa wietrzna jest wysoce zaraźliwa i może być łatwo przekazywana innym ludziom poprzez kichanie lub kaszel. Tak więc logiczne jest, że należy się martwić o przekazywanie choroby swoim zwierzętom domowym. Ale czy ospa wietrzna u psa jest powodem do niepokoju? Czy psy mogą zachorować na ospę wietrzną? W skrócie, odpowiedź brzmi nie, psy nie mogą zachorować na ospę wietrzną. Choroba ta dotyka tylko ludzi, więc nie ma obaw, że Twój pies zachoruje na ospę wietrzną. Z tym stwierdzeniem, u psów mogą wystąpić objawy, które wydają się bardzo podobne do ospy wietrznej. Tak więc, mimo że psy nie mogą zarazić się ospą wietrzną, nadal ważne jest, aby zwracać uwagę na wszelkie objawy, które mogą wystąpić u Twojego psa i szukać pomocy weterynaryjnej, gdy jest to konieczne. Ospa wietrzna jest wirusem przenoszonym drogą powietrzną, który dotyka ludzi. Nie jest uważana za chorobę antropogeniczną, co oznacza, że nie przechodzi z ludzi na zwierzęta. Więc ludzie nie mogą przenosić ospy wietrznej na psy, ani na żadne inne zwierzęta. Jest ona jednak bardzo zaraźliwa dla innych ludzi, więc dzieci, które mają ospę wietrzną zachęca się do pozostania w domu, dopóki choroba nie ustąpi. Objawy podobne do ospy wietrznej u psów Ale nie ma czegoś takiego jak „ospa wietrzna u psów”, istnieje kilka różnych stanów, które mogą dawać psom objawy podobne do ospy wietrznej. To jest część tego, co powoduje zamieszanie i prowadzi ludzi do zastanawiania się, czy psy mogą zachorować na ospę wietrzną? Jeśli zauważysz u psa wysypkę przypominającą ospę wietrzną, może to mieć wiele różnych przyczyn. Możesz zauważyć czerwoną wysypkę, pęcherze wypełnione płynem lub inne objawy, które mogą przypominać ospę wietrzną. W takim przypadku należy jak najszybciej zwrócić się o pomoc weterynaryjną. Istnieje wiele czynników, które mogą wywołać te objawy. Najbardziej niepokojący jest wirus opryszczki psiej (CHV), który został szczegółowo omówiony poniżej. Inne przyczyny mogą obejmować pasożyty, takie jak kleszcze i pchły, alergie lub infekcje bakteryjne. Ponieważ istnieje wiele potencjalnych przyczyn, ważne jest, aby szukać pomocy weterynaryjnej, jeśli zauważysz objawy. Wirus opryszczki psiej (CHV) Wirus opryszczki psiej, znany również jako „psia ospa”, jest prawdopodobnie najbliższą rzeczą do ospy wietrznej, która występuje u psów. Jednak nie jest to wcale ospa. Jest on wywoływany przez wirus opryszczki, czyli CHV. CHV jest chorobą przenoszoną drogą płciową wśród psów. Dotyka przede wszystkim psy ciężarne i ich szczenięta. Psy ciężarne zarażone wirusem CHV mogą wykazywać objawy w postaci pęcherzy i zapalenia sromu. Wiele z nich może jednak nie wykazywać objawów, co dodatkowo zwiększa niebezpieczeństwo związane z tym wirusem. Czy pies w Twoim życiu ma kota w swoim? Nie przegap doskonałego towarzysza życia z mruczącym przyjacielem. Podręcznik szczęśliwego kota – Wyjątkowy przewodnik do zrozumienia i cieszenia się swoim kotem! Niestety, CHV może być śmiertelny dla nowych szczeniąt. Szczenięta zarażone CHV mogą odmówić karmienia, często stają się słabe i w końcu odchodzą. Wirus opryszczki psiej jest jedną z głównych przyczyn śmierci szczeniąt poniżej trzeciego tygodnia życia. Dorosłe psy również mogą być zarażone wirusem CHV, chociaż choroba ta rzadko zagraża życiu dorosłych. Najczęstszym objawem jest czerwona wysypka na brzuchu, co sprawia, że wiele osób uważa, że ich pies może mieć ospę wietrzną. Czy psy mogą zarazić się ospą wietrzną od innych psów? Ponownie, ospa wietrzna sama w sobie nie ma wpływu na psy. Jednakże, psy mogą przekazywać sobie nawzajem wirus opryszczki psiej, co często powoduje objawy podobne do ospy. Diagnoza Ponieważ objawy podobne do ospy mogą być spowodowane przez kilka różnych rzeczy, ważne jest, aby szukać pomocy weterynaryjnej. Licencjonowany lekarz weterynarii będzie w stanie przeanalizować objawy Twojego zwierzęcia i przeprowadzić testy w celu ustalenia głównej przyczyny objawów. Aby pomóc Twojemu lekarzowi weterynarii, postaraj się dostarczyć jak najwięcej informacji. Wspomnij o wszelkich zmianach w zachowaniu, które zauważyłeś, jak również o objawach fizycznych. Opcje leczenia Opcje leczenia przedstawione przez lekarza weterynarii będą zależały od tego, co jest pierwotną przyczyną objawów. Jeśli przyczyną jest wirus opryszczki psiej, opcje leczenia są ograniczone. U dorosłych psów wirus może w ogóle nie wymagać leczenia. U szczeniąt zaleca się natychmiastowe zastosowanie leków przeciwwirusowych i opieki wspomagającej. Jeśli objawy są spowodowane reakcją alergiczną, można je zwalczać lekami przeciwhistaminowymi, zmianą diety oraz specjalnymi mydłami i szamponami. W przypadku podrażnień spowodowanych przez pasożyty, usunięcie pasożytów pomoże odwrócić objawy. Jeśli objawy są spowodowane infekcją bakteryjną, można zalecić stosowanie miejscowych środków przeciwbakteryjnych. Jak widać, opcje leczenia różnią się znacznie w zależności od przyczyny objawów u Twojego psa. Aby upewnić się, że Twój zwierzak jest zdrowy i szczęśliwy, ważne jest, aby natychmiast szukać pomocy weterynaryjnej. Ospa wietrzna i psy: podsumowanie Czy psy mogą zachorować na ospę wietrzną? Nie, ale mogą zarazić się „ospą psią”, inaczej zwaną wirusem opryszczki psiej. Czy psy mogą zarazić się ospą wietrzną od ludzi? Nie, ludzka ospa wietrzna nie jest zaraźliwa dla psów. Co może spowodować wysypkę przypominającą ospę wietrzną u psów? Może to być CHV, infekcja bakteryjna, alergia lub inna przyczyna. Co powinienem zrobić, jeśli mój pies wykazuje objawy? Należy niezwłocznie zwrócić się o pomoc weterynaryjną. Ponieważ objawy mogą być spowodowane przez wiele różnych kwestii, ważne jest, aby jak najszybciej zwrócić się o pomoc do licencjonowanego lekarza weterynarii. Źródła i dalsza lektura: Greene, C. E., 2012, „Infectious Diseases of the Dog and Cat,” 4th Ed. Joshua, 1975, „Dog Pox: Some Clinical Aspects of an Eruptive Condition of Certain Mucous Surfaces in Dogs,” The Veterinary Record Strona poświęcona labradorom. Założycielka Pippa Mattinson jest najlepiej sprzedającą się autorką książek The Happy Puppy Handbook, The Labrador Handbook, Choosing The Perfect Puppy, and Total Recall. Jest również założycielką Gundog Trust i programu szkoleniowego Dogsnet Online Szkolenia online prowadzone przez Pippę zostały uruchomione w 2019 roku, a najnowsze terminy kursów można znaleźć na stronie Dogsnet

To pozwoli upewnić się, czy nie jest ona wtórna, np. do cukrzycy, chorób nerek, obecności kamieni czy drobnych kryształów w pęcherzu. Zapalenie może rozwinąć się także, jeśli w pęcherzu moczowym rośnie nowotwór lub polip. Nierzadko zdarza się, że przyczyną choroby pęcherza u kota jest stres. Mogą wywołać go np. remont

Odpowiedzi EKSPERTClementine odpowiedział(a) o 20:06 Zależy. Większość "psich" wirusów i bakterii nie działa na ludzi, ale są wyjątki, np. wścieklizna. Tak, człowiek może zarazić się wścieklizną. Ale ,,psie choroby" typu nosówka, nie występuje u ludzi, więc zależy. Jeśli chodzi o to czy pies może zarazić się od człowieka - tak. Może się szybko zarazić, natomiast pies człowieka nie zarazi. blocked odpowiedział(a) o 19:03 EKSPERTAll Rekin odpowiedział(a) o 21:21 Można się z psem wzajemnie pozarażać różnymi chorobami. Na szczęście dla obu gatunków nie jest tego dużo. Np. wścieklizna i choroby pasożytnicze, to te najbardziej znane. da sie w obie strony. Zazwyczaj nic sie nie dzieje ale jak pies ma slaba odpornosc, np po antybiotyku, to moze sie zarazic np anginą, katarem i innymi takimi 'prostymi' chorobami, zapalenie gardla (chociaz nie wiem czy tym sie w ogole zaraza)U czowieka jest tak samo, ale mowie, nie jest to częste EKSPERTDeliya odpowiedział(a) o 21:26 Niektórymi chorobami tak, ale nosówki mieć nie będziesz :D Świerzbem możesz się zarazić, wścieklizną, przeziębieniem kiedyś kota zaraziłam, ale nie wiem jak i czy to był zbieg okoliczności. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Иշ иջ	ቭ гонуጊըδ
Μиኚዳգа ևнխգεδխкт	Чуф эኞጲዎո կуγድнի
Ю ዋоփукрእ	Ղθхро одасиቤ еφюρε
Օ ሞуρըሮοг	Иኾፐс ե нтиኙθዔу
Րθ δጡ ቼйосноփи	Ι ж ուፃαгеци

Istotny jest moment, kiedy kleszcze zarażają. Atakują one ludzi i zwierzęta tylko w celu pobrania pokarmu, co daje im możliwość przekształcenia się w kolejną formę rozwojową lub złożenie jaj przez samicę. W zależności od stadium rozwojowego, na żywicielu przebywają różny czas, np. osobniki dorosłe nawet do 11 dni. Z końcem lata i początkiem jesieni coraz częściej będziemy borykać się z przeziębieniami, grypami oraz wszelkiej maści infekcjami. Czy ludzkie choroby są groźne dla kotów? Czy kot może się zarazić od człowieka? I co robić, aby uchronić się od biegania do dwóch specjalistów jednocześnie: internisty oraz weterynarza? Wskazówki znajdziecie poniżej. Na początku odpowiadamy na najważniejsze z pytań. Czy kot może się zarazić od człowieka? Tak! Istnieją choroby, które mogą przejść na kota z człowieka. Wiele przy tym zależy od patogenów powodujących dolegliwości, czyli przede wszystkim od tego, czy dana choroba wywołana została przez wirus czy przez bakterię. I na tych stwierdzeniach zgodność specjalistów (internistów oraz lekarzy weterynarii) w zasadzie się kończy… Ale po kolei. Koty szczególnie narażone na ludzkie choroby Na potencjalne zarażenia najbardziej narażone są kocie maluchy w wieku od 6. do 12. tygodnia życia. Nie mają jeszcze dobrze wykształconej własnej odporności, natomiast tracą wówczas tę nabytą dzięki swojej mamie. Jeśli zatem posiadasz hodowlę, lub wypadek losowy zdecydował, że do twojego domu trafił taki maluszek – jest to czas, w którym szczególnie warto zwracać uwagę na kwestie możliwego przeniesienia chorób z człowieka na kota. Przeziębienie i grypa – czy kot może się zarazić od człowieka? W tym przypadku zdania specjalistów są podzielone. Generalnie uważa się, że mruczki nie mogą chorować na przeziębienia, które spowodowały ludzkie wirusy. Podobnie sprawa ma się z ludzką grypą, wywołaną właśnie tymi patogenami. Inaczej wygląda to jednak, kiedy mamy do czynienia z przeziębieniem mieszanym – czasem zdarza się, że infekcja, na którą cierpimy to wynik „działania” i wirusów, i bakterii. Te ostatnie mogą przenosić się z ludzi na zwierzęta i odwrotnie. Wniosek? Lepiej dmuchać na zimne i uważać, jeśli nie chcemy zarazić naszego pupila. Angina Angina wywoływana jest przez bakterie (paciorkowce), które, jak wspomnieliśmy wyżej, mogą przenieść się na kota. Dlatego wówczas warto zachować ostrożność, podobnie jak w przypadku innych bakteryjnych zakażeń, np. chorób układu moczowego (!) czy dróg oddechowych. Oczywiście, zakażony kot nie musi cierpieć na dokładnie te same objawy, co człowiek i w praktyce zdarza się to rzadko, jednak… Niepotrzebne ci są wizyty u weterynarza, gdy ty właśnie przechodzisz anginę, a w tym samym czasie kot zachorował na zapalenie gardła! Gruźlica – przypadek szczególny O ile istnieją różne teorie dotyczące tego, czym kot może zarazić się od człowieka, specjaliści są zgodni co do jednej z chorób – gruźlicy. W dzisiejszych czasach nie stanowi już ona tak powszechnego problemu. Jeżeli jednak zostanie stwierdzona u jednego z domowników, należy szczególnie uważać na naszych futrzastych przyjaciół. Tak, koty zapadają na tę chorobę! Ryzyko przeniesienia jej z czworonoga na człowieka jest bardzo niskie, ale niestety – w odwrotną stronę – rośnie. Czyli podsumowując: prędzej to człowiek zarazi pupila gruźlicą, niż kot swojego opiekuna. Co robić, aby nie zarazić kota? Co zatem robić, kiedy zachorujesz? Nie popadaj w przesadę. Nie musisz stronić od głaskania kociaka. Nie trzeba także rezygnować z podawania mu jedzenia osobiście, ale na wszelki wypadek umyj wcześniej ręce. Powstrzymaj się za to od kichania prosto na mruczka i całowania go w pyszczek. Znając kocie ciągoty do sprawdzenia wszystkiego, co nowe i co właśnie ląduje na stole – raczej wyrzucaj zużyte chusteczki bezpośrednio do kosza. „Walające” się po całym domu to wylęgarnia zarazków, a widywaliśmy już koty biegające z nimi w pyszczku po całym mieszkaniu (fuj!). Jeśli kot sypia z tobą w jednym łóżku, nie ma powodu, by go z sypialni wyganiać. Pamiętaj jednak o jej regularnym wietrzeniu i częstej zmianie pościeli, choć to akurat kwestia stosowania zasad higieny podczas choroby, która… przy okazji służy też twojemu pupilowi. Czy stosujecie jakieś szczególne metody, by uchronić kota przez zarażeniem się chorobą? Czekamy na komentarze! Autor: Marta Martyniak

Vampirka. odpowiedział (a) 23.07.2009 o 12:04: dodaje tak na wszeliki wypadek , że wścieklizna może rozwijac sie nawiet pare lat, ale nie mozesz czekac az pies bedzie mial objewy wscieklizny , poniewaz jezeli wystapia objawy wscieklizny juz szczepienie nie pomoze . Pies niestety zdechnie . pozdrawiam ;))) odpowiedział (a) 16.07.2009 o 20:00.

Witam serdecznie. Od niedzieli mam malutkiego kotka. Uszy w fatalnym stanie z brunatna ŚmierdzĄcĄ wydzielina i zaropiaŁe oczka. Bylismy u weterynarza i stwierdziŁ koci katar i jakiegoŚ Świerzbowca w uszkach. MaleŃstwo dostaŁo zastrzyk i zaczynamy leczenie. Weterynarz powiedziaŁ ze trzeba uwaŻaĆ bardzo i najlepiej jak najmniej dotykac kociaka bo moŻna sie zarazic chlamydia! I

Nie wiadomo, w jaki sposób wirus miał trafić do psiego organizmu, czy dostał się drogą kropelkową bezpośrednio od właściciela, czy poprzez kontakt z zanieczyszczoną powierzchnią. Pies

JbD6SEr.