Korzystałem z jazd doszkalających przed egzaminem praktycznym na prawo jazdy B. W ciągu 10 godzin opanowałem wszystkie trudne manewry na terenie Warszawy oraz na placu manewrowym. Dziękuję panu Adamowi, który cierpliwie tłumaczył wszystkie moje błędnie realizowane manewry i przygotował mnie egzaminu, który właśnie zdałemJest kilka przepisów określających możliwości prawa jazdy kategorii B: pierwszy wspomina pojazdy samochodowe, określa ich dopuszczalną masę całkowitą i wskazuje, że ta kategoria nie dotyczy motocykli oraz autobusów;drugi mówi o możliwości ciągnięcia przyczepy i różnych zależnościach z tym związanych;następny jest o motocyklach, którymi pod pewnymi warunkami można się poruszać;kolejne zawierają informacje o motorowerach i czterokołowcach lekkich;czy wreszcie ostatni o ciągnikach rolniczych i pojazdach wolnobieżnych oraz przyczepach, które można nimi ciągnąć. Kilka informacji trzeba sobie przyswoić. Wiedza ta pomoże uniknąć mandatu karnego, ale też oszczędzić sporo pieniędzy na niepotrzebne kursy. Prawo jazdy kategorii B daje naprawdę wiele możliwości. Okazuje się, że poruszanie się danymi pojazdami jest jak najbardziej możliwe, co może spowodować dużą ulgę osobie, która nie marzy o komplecie uprawnień (A,B,C,D,E,T). Na początek trochę niezbędnej teorii. W drugiej części artykułu przykłady zastosowania. Prawo jazdy kategorii B uprawnia do kierowania pojazdami samochodowymi, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3500 kg z wyjątkiem autobusów i motocykli. Pojazd w ogóle, jest to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane, z wyjątkiem urządzenia wspomagającego ruch. Będą to wszelkie: samochody osobowe;samochody ciężarowe;samochody ciężarowo-osobowe;motocykle;autobusy;pojazdy specjalne;ciągniki rolnicze;pojazdy wolnobieżne;czterokołowce;czterokołowce lekkie;motorowery;rowery;wózki rowerowe;wózki inwalidzkie;hulajnogi elektryczne;urządzenia transportu osobistego;przyczepy;wszelkie maszyny lub urządzenia budowlane i rolnicze przystosowane jednocześnie do poruszania się po drodze;pojazdy szynowe. A co z urządzeniami wspomagającymi ruch? Z katalogu tego zostały wyłączone urządzenia wspomagające ruch, czyli wszelkie urządzenia lub sprzęt sportowo-rekreacyjny, przeznaczone do poruszania się osoby w pozycji stojącej, napędzane siłą mięśni (hulajnogi bez silnika elektrycznego, wrotki, nartorolki, rolki, deskorolki, narty, łyżwy, itp.) Wiemy już, czym jest pojazd. Pojazd samochodowy i pojazd silnikowy. Wspomniany wyżej przepis mówi o pojazdach samochodowych, które są pojazdami silnikowymi o konstrukcji umożliwiającej jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego. Dochodzi kolejny warunek, czyli możliwość (konstrukcyjna) rozpędzania się do prędkości przekraczającej 25 km/h i wyjątek w postaci ciągników rolniczych. Ciągniki rolnicze mogą rozpędzać się do prędkości większej niż 25 km/h, jednak nie są pojazdami samochodowymi tylko silnikowymi. W dalszej części tego artykułu będzie jeszcze mowa o ciągnikach rolniczych. Teraz już wiemy, czym jest pojazd samochodowy. Pojazd silnikowy natomiast to pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru, pojazdu szynowego, roweru, wózka rowerowego, hulajnogi elektrycznej, urządzenia transportu osobistego i wózka inwalidzkiego (warunkiem zatem jest posiadanie silnika z uwzględnieniem powyższych wyjątków). Odejdą również przyczepy, które są pojazdami bez silnika. Masy pojazdów Teraz jeszcze ważne pojęcia dotyczące mas pojazdów. Prawo jazdy kat. B uprawnia do kierowania pojazdami samochodowymi, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3500 kg z wyjątkiem autobusów i motocykli. Mowa w nim o dopuszczalnej masie całkowitej. To masa, którą pojazd może mieć w przypadku pełnego załadunku. Zatem nie jest istotne ile pojazd waży w danym momencie, tylko ile może ważyć w przypadku pełnego załadunku. Ta właśnie masa determinuje możliwość poruszania się danym pojazdem w zależności od posiadanych uprawnień. Konstruktor pojazdu oblicza jaką maksymalną masę może posiadać dany pojazd. Przekroczenie tej wartości mogłoby spowodować utratę stateczności pojazdu w czasie jazdy, brak możliwości skutecznego wytracania prędkości albo nawet zniszczenie elementów konstrukcyjnych pojazdu na skutek zbyt dużego obciążenia. Te wartości wpisane są do świadectwa homologacji pojazdu a następnie do dowodu rejestracyjnego wydanego na jego podstawie. Warto zatem wiedzieć, że.. Dopuszczalna masa całkowita jest największą określoną właściwymi warunkami technicznymi masą pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, dopuszczonego do poruszania się po drodze. Masa własna jest masą pojazdu z jego normalnym wyposażeniem, paliwem, olejami, smarami i cieczami w ilościach nominalnych, bez kierującego. Dopuszczalna ładowność jest największą masą ładunku i osób, jaką może przewozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu. Rzeczywista masa całkowita jest masą pojazdu łącznie z masą znajdujących się na nim rzeczy i osób. Autobusy i motocykle Prawo jazdy kategorii B uprawnia do kierowania pojazdami samochodowymi, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3500 kg z wyjątkiem autobusów i motocykli. Autobus jest to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą; Motocykl jest to pojazd samochodowy dwukołowy, albo dwukołowy z bocznym wózkiem, albo trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół. Pomimo, iż autobusy oraz motocykle są pojazdami samochodowymi, zostały wyłączone z katalogu uprawnień wynikających z kategorii B prawa jazdy. W przypadku autobusów nie ma znaczenia ich dopuszczalna masa całkowita. Nawet w przypadku, gdy jest ona niższa od 3500 kg, ta kategoria pojazdów nie może być kierowana przez osobę posiadającą kategorię B prawa jazdy. W przypadku motocykli sytuacja jest podobna. Ta kategoria pojazdów nie może być prowadzona przez osobę posiadającą kategorię B prawa jazdy. Są jednak pewne wyjątki. Osoba posiadająca prawo jazdy kategorii B może kierować motocyklem o pojemności skokowej silnika nieprzekraczającej 125 cm3, mocy nieprzekraczającej 11 kW i stosunku mocy do masy własnej nieprzekraczającym 0,1 kW/kg (te warunki muszą być spełnione łącznie) jak również motocyklem trójkołowym pod warunkiem, że posiada kategorię B prawa jazdy od co najmniej 3 lat. Nie jest zatem istotne doświadczenie, tylko sam fakt posiadania prawa jazdy kategorii B przez ten okres. Należy dodać również, że przywilej ten uprawnia do kierowania wyżej wspomnianymi pojazdami tylko na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku motocykla trójkołowego nie ma znaczenia jego moc, pojemność skokowa silnika oraz stosunek mocy do masy własnej. Ciągnięcie przyczepy przez motocykl jest możliwe i nie trzeba posiadać dodatkowej kategorii prawa jazdy. Przepisy szczegółowe określają tylko masę tej przyczepy i pewne zależności. Zespół pojazdów z przyczepą lekką Prawo jazdy kategorii B zezwala również na kierowanie zespołem pojazdów, czyli pojazdami złączonymi ze sobą w celu poruszania się po drodze jako całość. Mowa o przyczepie, czyli o pojeździe bez silnika, przystosowanym do łączenia z innym pojazdem lub naczepie, która jest przyczepą i której część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd tworząc pojazd członowy. Są jednak pewne ograniczenia. Przede wszystkim do pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3500 kg można podłączyć przyczepę lekką. To rodzaj przyczepy, której dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 750 kg. Zespół pojazdów z przyczepą inna niż lekka Kategoria B prawa jazdy pozwala również na kierowanie zespołem pojazdów złożonym z pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3500 kg oraz z przyczepy innej niż lekka (której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg) o ile łączna dopuszczalna masa całkowita zespołu tych pojazdów nie przekracza 3500 kg. Nie ma znaczenia ile osi posiada ta przyczepa, co jest często stawiane jako jeden z warunków przez osoby nie zagłębione w temat. Warto w tym miejscu opisać sprawę wpisu do prawa jazdy (kod B 96). W przypadku, gdy łączna dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów składających się z pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3500 kg oraz z przyczepy, której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg, mieści się pomiędzy 3500 kg a 4250 kg – zespołem takim może kierować osoba, która zdała część praktyczną egzaminu państwowego. Wymaga to potwierdzenia wpisem do prawa jazdy. Tym wpisem jest wspomniany powyżej kod B 96, a uzyskuje się go po zdaniu egzaminu praktycznego, który odbywa się w ośrodku egzaminacyjnym. Nie trzeba ukończyć żadnego kursu w ośrodku szkolenia kierowców. Egzamin ten składa się tylko z części praktycznej i należy zaprezentować umiejętność łączenia pojazdu z przyczepą, manewrowania zespołem pojazdów na placu manewrowym oraz jazdy zespołem pojazdów w ruchu drogowym. Prowadzenie zespołu pojazdów którego dopuszczalna masa całkowita przekracza 4250 kg, wymaga posiadania prawa jazdy kat. B+E. W takim przypadku należy odbyć kurs w ośrodku szkolenia kierowców składający się z zajęć teoretycznych i praktycznych oraz zdać egzamin praktyczny w ośrodku egzaminacyjnym. Motorowery Prawo jazdy kategorii B uprawnia również do kierowania motorowerem. Motorower jest to pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm3 lub w silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h; Ciągnięcie przyczepy przez motorower jest możliwe i nie trzeba posiadać dodatkowej kategorii prawa jazdy. Przepisy szczegółowe (podobnie jak w przypadku ciągnięcia przyczepy przez motocykl) określają masę tej przyczepy i pewne zależności. Ciągnik rolniczy Prawo jazdy kategorii B uprawnia (tylko na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej) do kierowania ciągnikiem rolniczym, pojazdem wolnobieżnym oraz zespołem złożonym z ciągnika rolniczego lub pojazdu wolnobieżnego i przyczepy lekkiej. Ciągnięcie przez ciągnik rolniczy lub pojazd wolnobieżny przyczepy innej niż lekka (której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg) lub dwóch przyczep wymaga posiadania kategorii B+E lub T prawa jazdy. Ciągnik rolniczy jest to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia rozwijanie prędkości nie mniejszej niż 6 km/h, skonstruowany do używania łącznie ze sprzętem do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych; ciągnik taki może być również przystosowany do ciągnięcia przyczep oraz do prac ziemnych. Pojazd wolnobieżny to pojazd silnikowy, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, z wyłączeniem ciągnika rolniczego. Przykłady zastosowania prawa jazdy kategorii B Ważnym wskaźnikiem jest dowód rejestracyjny pojazdu, w którym określona jest kategoria pojazdu. Mogą tam być wpisane poszczególne rodzaje pojazdów: samochód osobowy;samochód ciężarowy;samochód ciężarowo-osobowy;pojazd specjalny;motorower;motocykl;przyczepa;przyczepa lekka;czterokołowiec;czterokołowiec lekki;pojazd wolnobieżny;ciągnik rolniczy. Prawo jazdy kategorii B daje uprawnienia na: samochód osobowy, którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3500 kg; (osobówki)samochód osobowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażusamochód ciężarowy, którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3500 kg; (samochody dostawcze, małe busy) samochód ciężarowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą;pojazdy wymienione w literach (a) i (b) – w połączeniu z przyczepą lekkąpojazdy wymienione w literach (a) i (b) – w połączeniu z przyczepą cięższą niż lekka. Pod warunkiem, że łączna dopuszczalna masa całkowita zespołu tych pojazdów nie przekracza 3500 kg; W przypadku łączenia pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3500 kg należy pamiętać o indywidualnych dla każdego pojazdu ograniczeniach, które są zawarte w świadectwie homologacji i wpisane na jego podstawie do dowodu rejestracyjnego. Konstruktor pojazdu określa maksymalną masę przyczepy (z hamulcem lub bez hamulca) jaką dany pojazd w ogóle może ciągnąć oraz maksymalne pionowe obciążenie statyczne urządzenia sprzęgającego (haka holowniczego). Przekroczenie tych wartości może powodować problemy z prawidłowym, odpowiednio intensywnym hamowaniem lub uniesienie się przodu pojazdu, a co za tym idzie odciążenie kół skrętnych (bardzo niebezpieczna sytuacja uniemożliwiająca sterowanie pojazdem). Informacje te nie mają może nic wspólnego z możliwościami, jakie wynikają z uprawnień kategorii B prawa jazdy. Warto jednak o tym wspomnieć w tym miejscu. motorowerczterokołowiec Czterokołowiec jest to pojazd samochodowy przeznaczony do przewozu osób lub ładunków, z wyłączeniem samochodu osobowego, ciężarowego i motocykla, którego masa własna w przypadku przewozu rzeczy nie przekracza 550 kg, w przypadku przewozu osób 400 kg. czterokołowiec lekki Czterokołowiec lekki jest to czterokołowiec, którego masa własna nie przekracza 350 kg i konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h; ciągniki rolniczepojazdy wolnobieżne Pojazd jest środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane, z wyjątkiem urządzenia wspomagającego ruch. Przytoczyłem jeszcze raz definicję pojazdu i zwracam w niej uwagę w na aspekt drogi. Mam na myśli fakt, że ciągniki rolnicze oraz pojazdy wolnobieżne są przede wszystkim wykorzystywane do specjalnych prac. W przypadku ciągników rolniczych oraz niektórych pojazdów wolnobieżnych do prac rolnych natomiast w przypadku reszty pojazdów wolnobieżnych do prac budowlanych (zarówno przy budowie dróg, mostów, czy innych urządzeń drogowych jak również przy pracach w budownictwie mieszkaniowym). Poruszanie się tymi pojazdami podczas wykonywania tych prac wymaga czasem posiadania specjalnych uprawnień. Mam na myśli wszelkie kursy operatorów ładowarek jednonaczyniowych, koparko-ładowarek, spycharek itp. do odbycia których nie trzeba posiadać prawa jazdy kategorii B (warunkiem jest ukończenie odpowiedniego wieku i przejście badań lekarskich). Jednak podczas wyjazdu takimi pojazdami na drogę publiczną wymaga się posiadania co najmniej prawa jazdy kategorii B. Dopuszczalna masa całkowita tych pojazdów nie ma znaczenia. Jednak w przypadku, gdy konstrukcja tych pojazdów umożliwia jazdę z prędkością większą niż 25 km/h (co powoduje, że nie mamy do czynienia z pojazdem wolnobieżnym tylko samochodowym) wtedy dopuszczalna masa całkowita ma już znaczenie i gdy przewyższa 3500 kg, trzeba posiadać prawo jazdy kategorii C1 lub C przy jeszcze większych masach. pojazdy wymienione w literach (h) oraz (i) łącznie z przyczepą lekką Prawo jazdy kategorii B zezwala kierować ciągnikiem rolniczym z zawieszoną maszyną bez względu na jej wagę oraz ciągnikiem rolniczym z maszyną rolniczą ciąganą lub pół-zawieszoną z kółkiem lub układem kół na których się opiera na jezdni. Warunkiem jest, że jej dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 750 kg. Jeśli dopuszczalna masa całkowita takiej pół-zawieszonej maszyny (traktowanej jako przyczepa oczywiście) przekracza 750 kg, wymagana jest kategoria T lub B+E prawa jazdy. motocykle o odpowiedniej pojemności skokowej silnika, mocy oraz stosunku mocy do wagi oraz motocykle trójkołowe. Przypominam o dodatkowym warunku jakim jest jest posiadanie prawa jazdy kat. B od co najmniej 3 lat (była już o tym mowa w tym artykule).pojazdy specjalne to pojazdy samochodowe lub przyczepy przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji. Są to między innym pojazdy pogotowia ratunkowego. W związku z tym, że są to pojazdy samochodowe kategoria B prawa jazdy w zupełności wystarcza do ich prowadzenia. Warunkiem oczywiście jest dopuszczalna masa całkowita, która nie może być wyższa niż 3500 kg. Warto dodać, że te pojazdy są wyposażane w coraz więcej różnego rodzaju sprzętu niezbędnego do ratowania ludzi, co powoduje konieczność zwiększania ich ładowności. Konstruktorzy tych pojazdów muszą je wyposażać w mocniejsze ramy, elementy podwozia itp. Jeśli dopuszczalna masa całkowita tych pojazdów przewyższa 3500 kg (informacja ta jest wpisana do dowodu rejestracyjnego) konieczne jest posiadanie kategorii C1 lub przy jeszcze większych masach C prawa jazdy. Do pojazdów specjalnych zaliczamy również wszelkie pojazdy służące do oczyszczania dróg. Będą to między innymi: pługi śnieżnepiaskarkisolarkiwozy oczyszczające kanalizację itp. Warunkiem jazdy tego typu pojazdami dla osoby posiadającej prawo jazdy kategorii B jest oczywiście wspomniana już niejednokrotnie dopuszczalna masa całkowita, która nie może przekraczać 3500 kg. Powyższe informacje znajdziesz w dwóch aktach prawnych. Ustawa o kierujących pojazdami; Ustawa prawo o ruchu drogowym. Artykuł opracował i przygotował: Krzysztof Paśnicki – wieloletni egzaminator, instruktor techniki jazdy, instruktor nauki jazdy. Członek Rady Głównej Krajowego Stowarzyszenia Egzaminatorów. Platformia Szkoleniowa – skrzyżowania w Bydgoszczy. Nowe pytania. 2,3 tys. osób lubi Teoria.pl! Pytania dodane w grudniu 2021 r. Nowe pytania na egzaminie na prawo jazdy. Najnowsze i wcześniej dodane pytania na prawo jazdy wraz z odpowiedziami.
Korzystanie z naszej wirtyny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie, z których niektóre mogą być już zapisane w folderze przeglądarki. Więcej informacji można znaleźć w Polityce plików cookies. Akceptuję Politykę plików cookies Każda osoba ubiegająca się o prawo jazdy musi zdać egzamin państwowy w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego. Aby móc przystąpić do egzaminu praktycznego, osoba egzaminowana musi najpierw zdać egzamin teoretyczny. Egzamin teoretyczny składa się z maksymalnie 18 pytań testowych z zakresu przepisów ruchu drogowego, zagadnień specjalistycznych i zasad udzielania pierwszej pomocy. Spośród trzech możliwości odpowiedzi (A,B,C) prawidłowe mogą być jedna, dwie lub trzy. Powinno wskazać się wszystkie prawidłowe odpowiedzi. Pominięcie chociaż jednej dobrej lub wybranie nieprawidłowej odpowiedzi uznaje się za błąd. Dopuszczalną ilość błędów pokazuje tabela: Poz. Kategoria prawa jazdy Zakres pytań w teście zasadniczym Zakres pytań w teście specjalistycznym Dopuszczalna liczba błędów w teście zasadniczym Dopuszczalna liczba błędów w teście specj. Łączna dopuszczalna liczba błędów Czas trwania egzaminu 1. B lub B1 1-18 --- 2 --- 2 25 2. A, A1 lub T 1-12 1-6 --- --- 2 25 3. C, C1, D lub D1 --- 1-18 --- 2 2 25 Testy jednej kategorii należy rozwiązać w ciągu 25 min. W przypadku zdawania na dwie kategorie czas egzaminu przedłużony jest o 10 min. Wynik egzaminu teoretycznego jest ważny przez 6 miesięcy. W tym czasie można poprawiać egzamin praktyczny. Aby poprawić nie zaliczony egzamin należy ponownie wnieść w ośrodku ruchu drogowego opłatę za egzamin. Po trzykrotnym nie zaliczeniu egzaminu państwowego należy wziąć udział w obowiązkowym szkoleniu dodatkowym. Szkolenie to polega na wykupieniu w ośrodku szkoleniowym minimum 10 godzin zajęć teoretycznych w zakresie jednej kategorii prawa jazdy w przypadku trzykrotnego nie zaliczenia testów. Egzamin teoretyczny przeprowadza się w sali egzaminacyjnej w formie testu: 1) komputerowego - przy użyciu urządzenia egzaminacyjnego wykorzystującego jednolite oprogramowanie wskazane i zatwierdzone przez ministra właściwego do spraw transportu; 2) pisemnego, w przypadku: a) ubiegania się przez osobę egzaminowaną o pozwolenie, b) awarii urządzenia egzaminacyjnego uniemożliwiającej przeprowadzenie egzaminu w sposób, o którym mowa w pkt 1, c) posiadania przez osobę egzaminowaną orzeczenia lekarskiego z adnotacją o przeciwwskazaniach do przeprowadzenia egzaminu w sposób, o którym mowa w pkt 1; 3) ustnego - jeżeli: a) osoba egzaminowana nie włada żadnym z języków, które są dostępne w urządzeniu egzaminacyjnym, lub b) posiada orzeczenie lekarskie z adnotacją o przeciwwskazaniach do przeprowadzenia egzaminu w sposób, o którym mowa w pkt 1 i 2. Komputerowy system egzaminowania W imieniu MTiGM wdrążono we wszystkich Wojewódzkich Ośrodkach Ruchu Drogowego komputerowy system egzaminowania kandydataów na kierowców. WORD-y zorganizowały sale komputerowe, zakupiły sprzęt i 1 lipca 2001 rozpoczęły egzaminowanie teoretyczne za pomocą nowego systemu. Założeniem programu było pozostawienie dla egzaminowanego kandydata takiej samej swobody w rozwiązywaniu testu egzaminacyjnego, jak w przypadku rozwiązywania testu "papierowego". Można więc dowolnie przemieszczać się po pytaniach testu (do pytań następnych lub poprzednich), udzielać odpowiedzi na pytania oraz ewentualnie poprawiać je. Możliwe jest również zdawanie egzaminu na więcej niż jedną kategorię prawa jazdy - wówczas na ekranie komputera wyświetlany jest więcej niż jeden test. Ograniczeniem jest jedynie dopuszczalny przepisami czas przeznaczony na rozwiązanie testu. Istnieje tylko jedna różnica między testem egzaminacyjnym "papierowym" i komputerowym. W pierwszym przypadku testy były stałe, czyli ze stałym układem takich samych pytań w teście. W przypadku komputerowego egzaminowania pytania do każdego testu są losowane przez system komputerowy. To powoduje, że praktycznie każdy z wylosowanych testów jest niepowtarzalny (prawdopodobieństwo powtórzenia takiego samego testu wynosi jeden do kilku bilionów). Praktyka jednak wykazała, że zdawalność kandydatów z tego powodu nie pogorszy się. Analiza statystyczna przeprowadzona w WORD Bielsko-Biała wykazała, że testy "papierowe" rozwiązywało ok. 70% egzaminowanych, a komputerowe ok. 67%. We wszystkich trzech pilotowych WORD-ach pierwsze osoby rozwiązywały test komputerowy po ok. 8 minutach i prawie zawsze z wynikiem pozytywnym. Egzaminowani kandydaci określali obsługę testu komputerowego jako "bardzo łatwą" lub "łatwą". Po upływie dopuszczalnego czasu egzamin jest automatycznie przerywany przez system. Jeżeli kandydat zakończy i na pytania testu udzieli odpowiedzi w krótszym (niż określają przepisy) czasie, może egzamin zakończyć każdym z tych przypadków uzyskuje natychmiastowo wynik, na który egzaminator nie ma wpływu. Powoduje to maksymalną obiektywność egzaminu teoretycznego. Aby obsługa systemu komputerowego była maksymalnie przystępna dla osoby egzaminowanej, do obsługi testu komputerowego przewidziano specjalnie zaprojektowaną klawiaturę o ograniczonej liczbie klawiszy.
1. Potwierdzenie opłacenia obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej właściciela pojazdu. 2. Dowód rejestracyjny. 3. Jeśli kierujący ma uprawnienia do kierowania ograniczone do pojazdu wyposażonego w blokadę alkoholową - zaświadczenie o pozytywnym wyniku badania technicznego w tym zakresie. Pokaż prawidłową odpowiedź.
Podstawowe pojęcia niezbędne w transporcie drogowym rzeczy i osób krajowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; międzynarodowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej; transport drogowy – krajowy transport drogowy lub międzynarodowy trans-port drogowy; określenie to obejmuje również: każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warunków, o których mowa w niezarobkowym przewozie drogowym, działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy; niezarobkowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne – każdy przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki: pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników, przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania po-jazdami samochodowymi, w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego – rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin, nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych; niezarobkowy krajowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne wykonywany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;©Kancelaria Sejmu s. 4/100 2013-02-22 niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne wykonywany z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej; przewóz drogowy – transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem (WE) nr 561/2006”; przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1173);] międzynarodowy przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, realizowany w całości lub w części poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; linia komunikacyjna – połączenie komunikacyjne na określonej drodze między przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się regularne przewozy osób; przystanek – miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów na danej linii komunikacyjnej, oznaczone w sposób określony w przepisach ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, z informacją o rozkładzie jazdy, z uwzględnieniem godzin odjazdów środków transportowych przewoźnika drogowego uprawnionego do korzystania z tego miej-sca; przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób; przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym sa-mym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków: każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego, miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi prze-wozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych miejscowości leżących w promieniu 50 km; przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego; przewóz kabotażowy – przewóz wykonywany pojazdem samochodowym zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; transport kombinowany – przewóz rzeczy, podczas którego samochód ciężarowy, przyczepa, naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki ciągnącej, nadwozie wymienne lub kontener 20-stopowy lub większy korzysta z drogi w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym odcinku z usługi kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym odcinek morski przekracza 100 km w linii prostej; odcinek przewozu początkowego lub końcowego oznacza przewóz: pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowiednią kolejową stacją załadunkową dla odcinka początkowego oraz po-między najbliższą odpowiednią kolejową stacją wyładunkową a punk-tem, gdzie rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka lub wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze śródlądowego lub morskiego portu załadunku lub wyładunku; międzynarodowy transport kombinowany – transport kombinowany, pod-czas którego następuje przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej; przewoźnik drogowy – przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego; zagraniczny przewoźnik drogowy – zagraniczny przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego na podstawie przepisów obowiązujących w państwie, w którym znajduje się jego siedziba; licencja – decyzja administracyjna wydana przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego; zezwolenie – decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do spraw transportu, Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca przewoźnika drogowego do wykonywania określonego rodzaju transportu drogowego; zezwolenie zagraniczne – dokument otrzymany na podstawie umowy międzynarodowej od właściwego organu innego państwa lub organizacji międzynarodowej przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej przekazywany przewoźnikowi drogowemu i upoważniający go do wykonywania międzynarodowego transportu drogowego, jednokrotnie lub wielokrotnie, do lub z terytorium państwa określonego w zezwoleniu lub tranzytem przez jego terytorium; formularz jazdy – dokument wydawany na podstawie art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (Dz. Urz. UE L 74 z str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 1, str. 306, z późn. zm.) oraz na podstawie umowy w sprawie międzynarodowych okazjonalnych przewozów pasażerów auto-karami i autobusami (Umowa INTERBUS), sporządzonej w Brukseli dnia 11 grudnia 2000 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 114, poz. 1076); certyfikat kompetencji zawodowych – dokument potwierdzający posiadanie kwalifikacji i wiedzy niezbędnych do podjęcia i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego; obowiązki lub warunki przewozu drogowego – obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy o transporcie drogowym oraz: rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. L 370 z str. 21), rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem, rozporządzenia Rady (EWG) nr 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy we Wspólnocie, na lub z terytorium Państwa Członkowskiego lub w tranzycie przez jedno lub więcej Państw Członkowskich (Dz. Urz. L 95 z str. 1–7), rozporządzenia Rady (EWG) nr 3118/93 z dnia 25 października 1993 r. ustanawiającego warunki wykonywania w Państwie Członkowskim usług krajowego transportu drogowego rzeczy przez przewoźników niemających siedziby w tym państwie członkowskim (Dz. Urz. L 279 z str. 1–16), rozporządzenia Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającego warunki dostępu przewoźników niemających stałej siedziby w Państwie Członkowskim do transportu drogowego osób w Państwie Członkowskim (Dz. Urz. L 4 z str. 10–14), rozporządzenia Komisji (WE) nr 2121/98 z dnia 2 października 1998 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń Rady (EWG) nr 684/92 i (WE) nr 12/98 w zakresie dokumentów dla przewozu osób autokarem i autobusem (Dz. Urz. L 268 z str. 10–26), rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniające dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1255/97 (Dz. Urz. L 3 z str. 1–44), rozporządzenia (WE) nr 561/2006, rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz. L 190 z str. 1–98), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczą-ce warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz. Urz. L 300 z str. 51–71), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do ©Kancelaria Sejmu s. 7/100 2013-02-22 rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz. Urz. L 300 z str. 72–87), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (Dz. Urz. L 48 z str. 19), ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe, ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2012 r. poz. 391 i 951), ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2012 r. poz. 1155), ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494, z późn. ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywie-nia (Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914, z późn. ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszcza-niu odpadów (Dz. U. Nr 124, poz. 859, z 2010 r. Nr 28, poz. 145 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622), ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 i Nr 228, poz. 1368), ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów niebezpiecz-nych (Dz. U. Nr 227, poz. 1367 i Nr 244, poz. 1454), wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych w zakresie przewozu drogowego. Podstawowe pojęcia dotyczące czasu pracy zgodnie z rozporządzeniem 561/2006 przewóz drogowy – oznacza każdą podróż odbywaną w całości lub części po drogach publicznych przez pojazd, z ładunkiem lub bez, używanym do przewozu osób lub rzeczy; pojazd – oznacza pojazd silnikowy, ciągnik, przyczepę lub naczepę albo zespół tych pojazdów, zdefiniowanych w następujący sposób: pojazd silnikowy: pojazd z własnym napędem, poruszający się po drogach, inny niż pojazdy stale poruszające się po szynach i zwykle używany do przewozu osób lub rzeczy, ciągnik: pojazd z własnym napędem, poruszający się po drogach, inny niż pojazd stale poruszający się po szynach i skonstruowany specjalnie do ciągnięcia, pchania lub poruszania przyczep, naczep, urządzeń lub maszyn; przyczepa: pojazd skonstruowany do sprzęgania go z pojazdem silnikowym lub ciągnikiem; naczepa: przyczepa bez przedniej osi sprzęgana w taki sposób, że znaczna cześć jej ciężaru i ciężaru jej ładunku spoczywa na ciągniku lub pojeździe silnikowym; kierowca – oznacza osobę, która prowadzi pojazd nawet przez krótki okres, lub która jest przewożona w pojeździe w celu podjęcia w ramach swoich obowiązków jego prowadzenia w razie potrzeby; przerwa – oznacza okres, w którym kierowca nie może prowadzić pojazdu ani wykonywać żadnej innej pracy, wykorzystywany wyłącznie do wypoczynku; inna praca oznacza czynności zdefiniowane jako czas pracy w art. 3 lit. a) dyrektywy 2002/15/WE, z wyjątkiem „prowadzenia pojazdu”, włącznie z wszelką pracą dla tego samego lub innego pracodawcy ,w sektorze transportowym lub poza nim; odpoczynek oznacza nieprzerwany okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem; dzienny okres odpoczynku – oznacza dzienny okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje regularny dzienny okres odpoczynku lub skrócony dzienny okres odpoczynku: regularny dzienny okres odpoczynku oznacza nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 11 godzin. Alternatywnie, regularny dzienny okres odpoczynku można wykorzystać w dwóch częściach, z których pierwsza musi nieprzerwanie trwać co najmniej 3 godziny a druga co najmniej 9 godzin, skrócony dzienny okres odpoczynku – oznacza nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 9 godzin, ale krócej niż 11 godzin; tygodniowy okres odpoczynku – oznacza tygodniowy okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje regularny tygodniowy okres odpoczynku lub skrócony tygodniowy okres odpoczynku: regularny tygodniowy okres odpoczynku oznacza odpoczynek trwający co najmniej 45 godzin, skrócony tygodniowy okres odpoczynku oznacza odpoczynek trwający krócej niż 45 godziny, który można, na warunkach ustalonych w art. 8 ust. 6, skrócić do nie mniej niż 24 kolejnych godzin; tydzień oznacza okres od godz. w poniedziałek do godz. w niedzielę; czas prowadzenia pojazdu oznacza czas trwania czynności prowadzenia pojazdu zarejestrowany: automatycznie lub półautomatycznie przez urządzenia rejestrujące określone w załącznikach I i IB do rozporządzenia (EWG) nr 3821/85; lub ręcznie, zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 3821/85; dzienny czas prowadzenia pojazdu oznacza łączny czas prowadzenia pojazdu od zakończenia jednego dziennego okresu odpoczynku do rozpoczęcia następnego dziennego okresu odpoczynku lub pomiędzy dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem odpoczynku; tygodniowy czas prowadzenia pojazdu oznacza łączny czas prowadzenia pojazdu w ciągu tygodnia; dopuszczalna masa całkowita oznacza maksymalną dopuszczalną roboczą masę pojazdu z pełnym ładunkiem; regularne przewozy osób oznacza krajowe lub międzynarodowe usługi zdefiniowane w art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem (1); załoga kilkuosobowa oznacza sytuację, w której w trakcie każdego okresu prowadzenia pojazdu pomiędzy dwoma kolejnymi dziennymi okresami odpoczynku, lub pomiędzy dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem odpoczynku, w pojeździe przebywa co najmniej dwóch kierowców w celu prowadzenia pojazdu. Przez pierwszą godzinę obsady kilkuosobowej obecność innego kierowcy lub kierowców jest fakultatywna, ale przez pozostałą część tego okresu jest obowiązkowa; Podstawowe pojęcia zgodne z ustawą prawo o ruchu drogowym droga – wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt; droga publiczna – droga w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. droga wewnętrzna – droga w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych; droga twarda – drogę z jezdnią o nawierzchni bitumicznej, betonowej, kostkowej, klinkierowej lub brukowej oraz z płyt betonowych lub kamienno-betonowych, jeżeli długość nawierzchni przekracza 20 m; inne drogi są drogami gruntowymi; autostrada – drogę dwujezdniową, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi, na której nie dopuszcza się ruchu poprzecznego, przeznaczoną tyl-ko do ruchu pojazdów samochodowych, z wyłączeniem czterokołowca, któ-re na równej, poziomej jezdni mogą rozwinąć prędkość co najmniej 40 km/h, w tym również w razie ciągnięcia przyczep; droga ekspresowa – drogę dwu- lub jedno-jezdniową, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi, na której skrzyżowania występują wyjątkowo, przeznaczoną tylko do ruchu pojazdów samochodowych, z wyłączeniem czterokołowca; droga dla rowerów – drogę lub jej część przeznaczoną do ruchu rowerów, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; droga dla rowerów jest od-dzielona od innych dróg lub jezdni tej samej drogi konstrukcyjnie lub za pomocą urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego; pas ruchu dla rowerów – część jezdni przeznaczoną do ruchu rowerów w jednym kierunku, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; śluza dla rowerów – część jezdni na wlocie skrzyżowania na całej szerokości jezdni lub wybranego pasa ruchu przeznaczona do zatrzymania rowerów w celu zmiany kierunku jazdy lub ustąpienia pierwszeństwa, oznaczona odpowiednimi znakami drogowymi; jezdnia – część drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów; określenie to nie do-tyczy torowisk wydzielonych z jezdni; pas ruchu – każdy z podłużnych pasów jezdni wystarczający do ruchu jednego rzędu pojazdów wielośladowych, oznaczony lub nieoznaczony znakami drogowymi; pobocze – część drogi przyległą do jezdni, która może być przeznaczona do ruchu pieszych lub niektórych pojazdów, postoju pojazdów, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt; chodnik – część drogi przeznaczoną do ruchu pieszych; skrzyżowanie – przecięcie się w jednym poziomie dróg mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie, łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie to nie dotyczy przecięcia, połączenia lub rozwidlenia drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze lub z drogą wewnętrzną; przejście dla pieszych – powierzchnię jezdni, drogi dla rowerów lub torowiska przeznaczoną do przechodzenia przez pieszych, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; przejazd dla rowerzystów – powierzchnię jezdni lub torowiska przeznaczoną do przejeżdżania przez rowerzystów, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; przystanek – miejsce zatrzymywania się pojazdów transportu publicznego, oznaczone odpowiednimi znakami drogowymi; tunel – budowlę na drodze, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi; obszar zabudowany – obszar oznaczony odpowiednimi znakami drogowymi; strefa zamieszkania – obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi; strefa ruchu – obszar obejmujący co najmniej jedną drogę wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi; uczestnik ruchu – pieszego, kierującego, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze; pieszy – osobę znajdującą się poza pojazdem na drodze i niewykonującą na niej robót lub czynności przewidzianych odrębnymi przepisami; za pieszego uważa się również osobę prowadzącą, ciągnącą lub pchającą rower, motorower, motocykl, wózek dziecięcy, podręczny lub inwalidzki, osobę poruszającą się w wózku inwalidzkim, a także osobę w wieku do 10 lat kierującą rowerem pod opieką osoby dorosłej; kolumna pieszych – zorganizowaną grupę pieszych prowadzoną przez kierownika lub dowódcę; Podstawowe pojęcia przydatne w szkoleniach kierowców kurs na przewóz rzeczy – określenie oznaczające kursy organizowane na podstawie poprzedniej ustawy o transporcie drogowym do dnia r. Również określenie potoczne kursów na przewóz rzeczy na nowych zasadach dla kierowców zawodowych. świadectwo kwalifikacji zawodowej – dokument potwierdzający uzyskanie uprawnień do pracy na stanowisku kierowcy zawodowego. Wydany po kursie lub szkoleniu w zakresie: kwalifikacji wstępnej przyspieszonej, kwalifikacji wstępnej uzupełniająca przyspieszonej, kwalifikacji wstępnej, kwalifikacji wstępnej uzupełniająca, szkolenia okresowego kierowców zawodowych, kierujący – osobę, która kieruje pojazdem lub zespołem pojazdów, a także osobę, która prowadzi kolumnę pieszych, jedzie wierzchem albo pędzi zwierzęta pojedynczo lub w stadzie; kierowca – osobę uprawnioną do kierowania pojazdem silnikowym lub mo-torowerem; szczególna ostrożność – ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi i do-stosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie rea-gowanie; ustąpienie pierwszeństwa – powstrzymanie się od ruchu, jeżeli ruch mógłby zmusić innego kierującego do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości, a pieszego – do zatrzymania się, zwolnienia lub przy-spieszenia kroku; ruch kierowany – ruch otwierany i zamykany za pomocą sygnalizacji świetlnej albo przez uprawnioną osobę; niedostateczna widoczność – widoczność występującą od zmierzchu do świ-tu, a także w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza od świtu do zmierzchu; 26) wymijanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ru-chu poruszającego się w przeciwnym kierunku; omijanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok nieporuszającego się pojaz-du, uczestnika ruchu lub przeszkody; wyprzedzanie – przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w tym samym kierunku; zatrzymanie pojazdu – unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające nie dłużej niż 1 minutę, oraz każ-de unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub przepisów; postój pojazdu – unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż 1 minutę; pojazd – środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane; pojazd silnikowy – pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego; pojazd samochodowy – pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego; pojazd wolnobieżny – pojazd silnikowy, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, z wyłączeniem ciągnika rolniczego; pojazd członowy – zespół pojazdów składający się z pojazdu silnikowego złączonego z naczepą; pojazd nienormatywny – pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, lub którego wymiary lub rzeczywista masa całkowita wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy; ładunek niepodzielny – ładunek, który bez niewspółmiernie wysokich kosztów lub ryzyka powstania szkody nie może być podzielony na dwa lub więcej mniejszych ładunków; pilot – osobę odpowiedzialną za zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz minimalizację utrudnień w ruchu drogowym w czasie przejazdu pojazdu; pojazd specjalny – pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji; pojazd używany do celów specjalnych – pojazd samochodowy przystosowany w sposób szczególny do przewozu osób lub ładunków, używany przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Policję, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Biuro Ochrony Rządu, Straż Graniczną, kontrolę skarbową, Służbę Celną, jednostki ochrony przeciwpożarowej, Inspekcję Transportu Drogowego i Służbę Więzienną; pojazd uprzywilejowany – pojazd wysyłający sygnały świetlne w postaci niebieskich świateł błyskowych i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie, jadący z włączonymi światłami mijania lub drogowymi; określenie to obejmuje również pojazdy jadące w kolumnie, na której początku i na końcu znajdują się pojazdy uprzywilejowane wysyłające dodatkowo sygnały świetlne w postaci czerwonego światła błyskowego; pojazd zabytkowy – pojazd, który na podstawie odrębnych przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków, a także pojazd wpisany do inwentarza muzealiów, zgodnie z od-rębnymi przepisami; samochód osobowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu; autobus – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą; autobus szkolny – autobus przeznaczony do przewozu dzieci do szkoły, barwy pomarańczowej, oznaczony z przodu i z tyłu prostokątnymi tablicami barwy białej, z napisem barwy czarnej „autobus szkolny”; samochód ciężarowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą; ciągnik samochodowy – pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy; określenie to obejmuje ciągnik siodłowy i ciągnik balastowy; Podstawowe pojęcia przydatne w szkoleniu kierowców zawodowych kurs na przewóz rzeczy lub osób – potoczne określenie szkolenia lub kursów dla kierowców zawodowych. Prawidłowe określenie kursów lub szkoleń to : kwalifikacja wstępna w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, kwalifikacja wstępna w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E, kwalifikacja wstępna przyspieszona w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, kwalifikacja wstępna przyspieszona w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E, kwalifikacja wstępna uzupełniająca w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, kwalifikacja wstępna uzupełniająca w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E, kwalifikacja wstępna uzupełniająca przyspieszona w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, kwalifikacja wstępna uzupełniająca przyspieszona w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E, szkolenie okresowe w zakresie bloku programowego C1,C,C1+E,C+E, szkolenie okresowe w zakresie bloku programowego D1,D,D1+E,D+E. czterokołowiec – pojazd samochodowy przeznaczony do przewozu osób lub ładunków, z wyłączeniem samochodu osobowego, ciężarowego i motocykla, którego masa własna nie przekracza: a) w przypadku przewozu rzeczy 550 kg, b) w przypadku przewozu osób 400 kg; czterokołowiec lekki – czterokołowiec, którego masa własna nie przekracza 350 kg i konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h; 43) taksówka – pojazd samochodowy, odpowiednio wyposażony i oznaczony, przeznaczony do przewozu osób w liczbie nie większej niż 9 łącznie z kierowcą oraz ich bagażu podręcznego za ustaloną na podstawie taksometru opłatą; ciągnik rolniczy – pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia rozwijanie prędkości nie mniejszej niż 6 km/h, skonstruowany do używania łącznie ze sprzętem do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych; ciągnik taki może być również przystosowany do ciągnięcia przyczep oraz do prac ziemnych; motocykl – pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół; motorower – pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm3 lub w silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h; rower – pojazd o szerokości nieprzekraczającej 0,9 m poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym pojazdem; rower może być wyposażony w uruchamiany naciskiem na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem o na-pięciu nie wyższym niż 48 V o znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W, którego moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po przekroczeniu prędkości 25 km/h; wózek rowerowy – pojazd o szerokości powyżej 0,9 m przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym pojazdem; wózek rowerowy może być wyposażony w uruchamiany naciskiem na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem o napięciu nie wyż-szym niż 48 V o znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W, które-go moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po przekrocze-niu prędkości 25 km/h; wózek inwalidzki – pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do poruszania się osoby niepełnosprawnej, napędzany siłą mięśni lub za pomocą silnika, któ-rego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do prędkości pieszego; zespół pojazdów – pojazdy złączone ze sobą w celu poruszania się po dro-dze jako całość; nie dotyczy to pojazdów złączonych w celu holowania; kolejka turystyczna – zespół pojazdów składający się z ciągnika rolnicze-go, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, albo pojazdu wolnobieżnego oraz przyczepy (przyczep) dostosowanej do przewozu osób, wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności w zakresie świadczenia usług turystycznych; przyczepa – pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia go z innym pojazdem; przyczepa lekka – przyczepę, której dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 750 kg; naczepa – przyczepę, której część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd; masa własna – masę pojazdu z jego normalnym wyposażeniem, paliwem, olejami, smarami i cieczami w ilościach nominalnych, bez kierującego; dopuszczalna masa całkowita – największą określoną właściwymi warun-kami technicznymi masę pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, do-puszczonego do poruszania się po drodze; rzeczywista masa całkowita – masę pojazdu łącznie z masą znajdujących się na nim rzeczy i osób; dopuszczalna ładowność – największą masę ładunku i osób, jaką może prze-wozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu; nacisk osi – sumę nacisków, jaką na drogę wywierają koła znajdujące się na jednej osi; VIN – numer identyfikacyjny pojazdu nadany i umieszczony przez produ-centa; urządzenie rejestrujące – stacjonarne, przenośne albo zainstalowane w po-jeździe albo na statku powietrznym urządzenie ujawniające i zapisujące za pomocą technik utrwalania obrazów naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierujących pojazdami; kategoria pojazdu – klasyfikację pojazdu według wymagań homologacyjnych; maksymalna masa całkowita – największą masę pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, określoną przez producenta pojazdu; nowy pojazd – pojazd fabrycznie nowy, który nie był zarejestrowany; państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej, Kon-federację Szwajcarską lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym; pojazd kompletny – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech użytkowych nie wymaga kompletacji; pojazd marki „SAM” – pojazd zbudowany przy wykorzystaniu nadwozia, podwozia lub ramy, konstrukcji własnej; pojazd produkowany w małych seriach – pojazd produkowany w limitowanej liczbie, określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 3; pojazd niekompletny – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech użytkowych powinien przejść co najmniej jeden etap kompletacji; pojazd skompletowany – pojazd, który w celu spełnienia wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech użytkowych powstał w wyniku co najmniej jednego etapu kompletacji; pojazd z końcowej partii produkcji – pojazd będący częścią zapasów producenta, który nie spełnia wymagań technicznych z powodu zmiany warunków stanowiących podstawę do wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu pojazdu, a świadectwo to utraciło ważność; przedmiot wyposażenia lub część – rozumie się przez to układ, oddzielny zespół techniczny lub część, podlegające wymaganiom technicznym określonym w dziale III, rozdziale 1a i 1b, przepisach Unii Europejskiej dotyczących badań homologacyjnych lub regulaminach EKG ONZ, przeznaczone do zastosowania w pojeździe; świadectwo homologacji typu – świadectwo homologacji typu EKG ONZ, świadectwo homologacji typu pojazdu, świadectwo homologacji typu WE; świadectwo homologacji typu EKG ONZ – dokument wydany przez właściwy organ państwa – strony Porozumienia dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań, sporządzonego w Genewie dnia 20 marca 1958 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 104, poz. 1135 i 1136), zwanego dalej „Porozumieniem”, stwierdzający, że typ przedmiotu wyposażenia lub części spełnia wymagania procedury homologacji typu EKG ONZ określone w regulaminach Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ) stanowiących załączniki do tego Porozumienia; świadectwo homologacji typu pojazdu – dokument wydany przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzający, że typ pojazdu spełnia wymagania procedury homologacji typu pojazdu; świadectwo homologacji typu WE – dokument wydany przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzający, że typ pojazdu, typ przedmiotu jego wyposażenia lub części, spełnia wymagania procedury homologacji typu WE; typ przedmiotu wyposażenia lub części – oznaczenie przedmiotów wyposażenia lub części, spełniających tę samą funkcję w pojeździe, które nie różnią się od siebie pod względem istotnych cech mających wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego lub ochronę środowiska, jeżeli wymagania określone w przepisach UE dotyczących badań homologacyjnych lub regulaminy EKG ONZ nie stanowią inaczej; świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu – dokument wy-dany przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej stwierdzający, że pojazd spełnia odpowiednie warunki lub wymagania techniczne procedury dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu; świadectwo homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem – dokument wydany przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzający, że sposób montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem oraz elementy tej instalacji spełniają wymagania procedury homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem; typ pojazdu – oznaczenie pojazdów jednej kategorii pojazdu, które nie różnią się od siebie pod względem istotnych cech, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5; wprowadzenie do obrotu – odpłatne albo nieodpłatne przekazanie pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej użytkownikowi; wariant pojazdu – oznaczenie pojazdów jednego typu, które nie różnią się od siebie co najmniej pod względem istotnych cech, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5; wersja pojazdu – oznaczenie pojazdów jednego wariantu, o kompletacji określonej w opisie technicznym typu pojazdu w świadectwie homologacji typu pojazdu albo świadectwie homologacji typu WE pojazdu; tramwaj – pojazd przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy zasilany energią elektryczną, poruszający się po szynach na drogach publicznych; trolejbus – autobus przystosowany do zasilania energią elektryczną z sieci trakcyjnej. Chcesz wiedzieć więcej, napisz do nas lub przejdź do działu: pytania i odpowiedzi W serwisie stosujemy pliki cookies w celu gromadzenia danych statystycznych, prawidłowego funkcjonowania niektórych elementów serwisu oraz emisji reklam. Pliki te mogą być umieszczane na Państwa urządzeniach służących do odczytu stron. Korzystając z naszej strony wyrażacie Państwo zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
- Էд էջኂξиске
- И т ቬηևդиቨը
- Еտուгаձ чኅπընа ሕогл
Prawo jazdy kategorii A uprawnia do jazdy każdym motocyklem, pojazdami kategorii AM, a także zespołami ściśle określonych typów (AM, A1, A2). Co obejmuje egzamin na prawo jazdy kat. A? Zaczynamy od placyku. Pierwszym krokiem egzaminu praktycznego jest sprawdzenie działania pojazdu. Egzaminowany losuje dwa elementy, które należy
Prawo jazdy to w dzisiejszych czasach bardzo ważne uprawnienie, a pierwszym krokiem do jego zdobycia jest zdanie egzaminu teoretycznego. Prawo jazdy przydaje się często do znalezienia fajnej pracy. W życiu prywatnym sprawia, że możemy komfortowo dotrzeć do pracy i z pracy do domu, zamiast korzystać z zatłoczonej komunikacji miejskiej, przywieźć ciężkie zakupy do domu, dotrzeć do miejsc gdzie jest słaba komunikacja miejska albo w ogóle jej nie ma. Dzięki temu dokumentowi możemy również czerpać przyjemność z prowadzenia samochodu i rozwijać swoją pasję motoryzacyjną. Autorką tekstu jest Gosia, moja koleżanka, która lubi motoryzację i będzie co jakiś czas publikowała na Autoblog24 swoje teksty :) – Wahacz W 2011 roku kandydaci na kierowców szturmem ruszyli do szkół nauki jazdy aby zdążyć przed zmianami w egzaminach teoretycznych na prawo jazdy, które miały wejść w życie w 2012 roku. Wcale się temu nie dziwię, bo przecież miał być zdecydowanie wyższy poziom trudności i tym samym mniejsza zdawalność. I tak też się stało. Egzamin teoretyczny się zmienił i jest trudniej. Zmiany w egzaminowaniu przyszłych kierowców miały na celu poprawić bezpieczeństwo na drogach. Pisząc artykuł w 2017 roku, czyli pięć lat po wprowadzeniu zmian i analizując statystki dostępne na stronie Wojewódzkiego Ośrodku Ruchu Drogowego w Warszawie z lat 2011-2016 mogę tylko śmiało stwierdzić, że zmniejszył się procent zdawalności egzaminu teoretycznego w latach po wprowadzeniu zmian. Jeśli chodzi o poprawę bezpieczeństwa na drogach od roku 2011 do 2016, to nawet analizując statystki wypadków i kolizji nie da się stwierdzić czy zmiany w egzaminach faktycznie przełożyły się na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego, czy nie. Wynika to z faktu, że zmieniły się również takie czynniki jak np. zwiększenie ilości samochodów na drogach albo poprawa bezpieczeństwa samych samochodów przez nowoczesną technologię stosowaną przez producentów. Egzamin teoretyczny na prawo jazdy przed wprowadzeniem zmian Przed zmianami wprowadzonymi w 2012 roku egzamin teoretyczny był łatwy. Baza pytań była zamknięta ok. 300 pytań testowych wielokrotnego wyboru i jawna. W szkole nauki jazdy po zapisie na kurs kandydat na kierowcę dostawał książeczkę z testami i testy na płycie, bo każdy woli inną formę nauki. Wystarczyło te testy przeanalizować, wypełnić, kilka razy przejrzeć i ten egzamin to była czysta formalność i większość bez problemu zdawała go za pierwszym razem. Z pozytywnym wynikiem egzaminu teoretycznego wychodziło ponad 80% kursantów. Wtedy to głównie egzamin praktyczny nastręczał egzaminowanym najwięcej problemów. Za pierwszym razem zdawalność praktycznej jazdy wynosiła zaledwie kilka procent i tu się nic nie zmieniło do dnia dzisiejszego. Nadal przejechanie łuku, górki, parkowanie czy też jazda po mieście i pokonywanie skrzyżować oraz rond sprawia wielu egzaminowanym trudności. Egzamin teoretyczny po zmianach w 2012 roku Po wprowadzeniu zmian w egzaminach teoretycznych baza pytań z 300 jawnych testowych, wielokrotnego wyboru zwiększyła się do kilku tysięcy jednokrotnego wyboru i niejawnych. Na odpowiedź na pytanie zgodnie z nowymi zasadami mamy ograniczony czas i nie możemy wracać do poprzedniego. Na pytania odpowiadamy w formie tak lub nie. Z mojego punktu widzenia zmiany miały stworzyć „praktyczną sytuację w teorii”. Nie można jednak jednoznacznie stwierdzić, że nowa forma egzaminu teoretycznego jest bardzo dobra albo bardzo zła. Po prostu należy mieć na uwadze fakt, że między teorią a praktyką jest znaczna różnica. W codziennej jeździe samochodem nie można podchodzić do sytuacji na drodze na zasadach „tak lub nie”. Należy stosować się do przepisów ruchu drogowego i zachowywać maksymalną ostrożność. Sama w tym roku zamierzam przystąpić do egzaminu teoretycznego. Próbowałam rozwiązywać nowe testy, które są dostępne w internecie ale czeka mnie jeszcze sporo nauki żebym mogła iść na egzamin z przeświadczeniem, że uda się zdać. Myślę, że warto poćwiczyć na testach dostępnych w sieci, ponieważ baza pytań jest duża, ale nie jest nieograniczona. Dobrze jest też zapoznać się bardzo dobrze z przepisami ruchu drogowego bo to przyda się zarówno do egzaminu teoretycznego jak i praktycznego. Wszystkim którym udało się zdać egzamin teoretyczny w nowej formie gratuluję a tym którzy dopiero przymierzają się do zdawania życzę powodzenia :)Zakres ustawy Prawo przewozowe. Ustawa Prawo przewozowe reguluje przewóz zarówno osób, jak i rzeczy, który jest wykonywany odpłatnie na podstawie umowy przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. Ustawę stosuje się zatem w stosunku do przewoźników, którzy świadczą transport Już od 11 lutego 2012 roku, kandydaci na kierowców w Polsce będą musieli zmierzyć się z nowym, bardziej złożonym egzaminem teoretycznym. Wiele osób obawia się, że znacząco utrudni to zdobycie uprawnień do kierowania Archiwum PolskapresseZmiany w egzaminie teoretycznym związane są z wejściem w życie nowej ustawy o kierujących pojazdami. Jej celem jest przede wszystkim poprawa bezpieczeństwa na drogach, dlatego nowy egzamin zawiera znacznie więcej pytań dotyczących kwestii praktycznych. Jak podaje "Rzeczpospolita", zmianom ulegną także formalności związane z zapisaniem się na kurs.**CZYTAJ TAKŻE Prawo jazdy: zmiany w egzaminach już od 2012 rokuJak osoby niepełnosprawne mogą zdobyć prawo jazdy?**Zanim kandydat na kierowcę będzie mógł stać się kursantem szkoły nauki jazdy, będzie musiał udać się do starosty swojego powiatu, by odebrać kartę "Kandydata na kierowcę". Poza tym, będzie musiał we własnym zakresie uzyskać orzeczenie lekarskie, zdjęcie, opłatę za wydanie prawa jazdy, a w przypadku osób nieletnich, zgodę rodziców na rozpoczęcie kursu. W ten sposób ustawodawca starał się zminimalizować ryzyko utajenia przed ośrodkiem nauki jazdy przez kierowcę faktu ukarania go zakazem prowadzenia odbyciu 30-godzinnego szkolenia, na kursantów czekać będzie zupełnie nowy, państwowy egzamin teoretyczny. Będzie się składał z dwóch części. Etap podstawowy, na który przypadać będzie 20 pytań, ma dotyczyć wiedzy ogólnej. Nowością mają być filmy sytuacyjne, wyświetlane na ekranie komputera. Kandydaci na kierowców będą mogli odpowiadać na pytania "tak" lub "nie".Z kolei druga część testu teoretycznego będzie dotyczyła wiedzy specjalistycznej, ściśle związanej z kategorią prawa jazdy. Będzie się składała z 12 pytań, które podobnie jak w poprzednim etapie, będą zawierały filmy i ilustracje. Tym razem odpowiedzi będzie trzeba wybrać spośród 3 propozycji. W każdym przypadku dwie z nich będą udzielenie każdej z odpowiedzi, zdający będzie miał 30 sekund. Po jej udzieleniu, nie będzie możliwości zmiany swojej decyzji. W zależności od stopnia trudności, pytania będą punktowane w skali 1-3. Egzamin uzna się za zaliczony, jeśli kandydat uzyska 68 na 74 punkty. Egzamin będzie trwał 25 projekt ustawy znajduje się na etapie konsultacji ofertyMateriały promocyjne partnera
Egzamin na prawo jazdy jest ważnym etapem w procesie zdobywania prawa do samodzielnej jazdy. Aby zwiększyć swoje szanse na sukces, istotne jest odpowiednie przygotowanie się i pamiętanie o kluczowych aspektach podczas egzaminu. W tym artykule przedstawimy istotne rzeczy, o których należy pamiętać podczas egzaminu na prawo jazdy.
Podstawowe pojęcia przydatne w szkoleniach kierowców. kurs na przewóz rzeczy – określenie oznaczające kursy organizowane na podstawie poprzedniej ustawy o transporcie drogowym do dnia 10.09.2010 r. Również określenie potoczne kursów na przewóz rzeczy na nowych zasadach dla kierowców zawodowych.
Niezmiennie pojęcie motoroweru nie jest tożsame z samochodem, więc prawo nie przewiduje pojęcia „samochodów na dowód”. Kategorie prawa jazdy i wymagany wiek. Dziecko, które ukończyło 14 rok życia może ubiegać się o prawo jazdy kategorii AM. Kurs może rozpocząć kwartał, a egzamin miesiąc przed uzyskaniem wymaganego roku życia. Szkoła jazdy Ośrodek Szkolenia Kierowców AUTO-PRAWKO, szkoła jazdy prowadzni kursy w mieście Toruń - Sprawdź zaufane opinie o Ośrodek Szkolenia Kierowców AUTO-PRAWKO, ceny kursów i prezentacja oferty nauki jazdy. QTBi.